BOEKSZ & FOTOGRAFIE
inspirerend & verrassend
verBEELDing
Ik ben Wim Vooijs en regelmatig plaats ik hier een nieuwe aflevering van mijn blog verBEELDing.
Hieronder vind je een overzicht van mijn blogs. Klik op de afbeelding om de blog te lezen.
Bij bio vind je meer informatie over mij, en het hoe en waarom van dit blog.
Veel kijk-en verbeeldingplezier!
Wim
14. B E E L D & W O O R D
Zinken, verdrinken
In herinneringen
Richtingloos
Van wat was
En is geweest
het enige nu
Dat nog rest
Van jouw vuur
Dalen, verdwalen
In de donkere zalen
Waar enig licht
Je nog verstrooit
Kleine twinkelingen
Tekenen onverwacht
Een glimlach op je
Berustende gelaat
Wij regenen zonnestralen
Om je duisternis te verjagen
Wij regenen lichtjes van geluk
Om je pijn te kunnen verdragen
Wij regenen liefdevolle woorden
Om het kwade te vervagen
Wij regenen mee met jouw tranen
Want je bent nooit alleen
Samen
.jpg)
Neem mij niet voor lief
Voor je het weet
Rest slechts de vage herinnering
Van wie je eens zo lief had
Mooi, maar ongrijpbaar
De glans uiteindelijk
Door een schurend verlangen
Voorgoed verloren
Maar neem mij
omarm mij, vier mij
Ik ben
Jou
Nu
13. IJ S L A N D
.jpg)
IJSLAND,
Een warmbloedig land
Waar het leven stroomt
Uit vulkanen en door diepe dalen
Het ijskoude water je raakt
Bevroren herinneringen je meevoeren
In tot as gevangen tijd
Het oeroude wezen lokt je,
Overspoelt je, omarmt je
En laat je nooit meer los
Uit een liefdevolle omhelzing
Zoete heimwee slechts tijdig
De boodschapper van een spoedig weerzien
(foto: @zielenbeeld, model:@wimvooijs)
.jpg)
Goud zijn de dromen
Gouden glans van hoop
Goud is de toekomst
Koud nu het ijs
Voor even gevangen
Stil staat de tijd
Het hart blijft warm
De passie blijft
Straks weer bevrijd
Slaan zij hun vleugels uit
In een regen van goud
(foto: @zielenbeeld)
.jpg)
Het zeil geheven
Op weg naar geluk
Zwarte stranden
Diamanten ijs
Vol van dromen
Spiegels van hoop
Zorgeloos drijven
De reis werd het doel
(foto: @wimvooijs)
12. Wij (maart 2020)
Ik gaf je nooit een hand
Maar nu mis ik het
Ik gaf je nooit een kus
Maar nu mis ik het
Nu wil ik nooit vergeten
Nu wil ik juist dichter bij je zijn
Nu is er juist de afstand
Nu dragen we gezamenlijke pijn
Straks pak ik je hand
Straks laat ik die nooit meer gaan
Straks staan we samen sterker
Straks kunnen we alles samen aan
Dat moet je nu al weten
Dat ik er voortaan voor je ben
Dat je nooit meer alleen komt te staan
Dat ik je nu voor altijd ken
Ik laat je nooit meer los
Nu besef ik en ben ik blij
Straks terug te kunnen kijken
Dat jij er nu ook was voor mij
11. Een steenmannetje, een jonkvrouw en liefde!
Met een lezersfoto van Inge Plomp
1. Disclosing Decay
Enige tijd geleden was ik op bezoek in het museum Beelden aan Zee in Scheveningen. Ik kwam daar dit beeld tegen: Disclosing Decay van Angus Taylor. De foto is van een ansichtkaart die ik daar gekocht heb. Het beeld deed mij herinneren aan een foto die ik in de bergen heb gemaakt en het leek mij leuk om deze hier te laten zien. In voorgaande blogs heb ik foto’s beschreven waar verhalen inzitten die zich aan ons openbaren. Deze keer is het eigenlijk omgedraaid. Hier beschrijf ik hoe de omgeving mij een verhaal vertelde en hoe ik dit vervolgens in een beeld gevangen heb.
2. Het steenmannetje en de jonkvrouw
Ik wandel graag in de bergen. Deze keer was ik opstap met alleen mijn dochter. Ik wilde haar graag laten kennis maken met deze prachtige stenen wereld. Ik had een wandeling uitgezocht die prima voor haar te doen was en natuurlijk ook interessant genoeg voor een zevenjarige.
Het gebied waar we wandelden was in de omgeving van de beroemde Junkfrau, één van de bekendste bergen in Zwitserland. Tijdens de wandeling hadden we steeds uitzicht op deze majestueuze reus..uh..reuzin eigenlijk.
Halverwege de wandeling kwamen we op een plek waar zich verschillende stapels van stenen bevonden. Misschien ben je ze ook wel eens tegengekomen tijdens een wandeling. Het zijn zogenaamde steenmannetjes. Oorspronkelijk waren dit een soort wegmarkeringen. Tegenwoordig zie je ze overal opduiken. Blijkbaar vinden mensen het leuk op te stapelen. Kijk maar eens naar het kinderspeelgoed voor de allerkleinsten!
3. Stapelen!
Het duurde dan ook niet lang of er prijkte een nieuwe steenman in deze bloemrijke alpenwei. Best wel een Zen werkje om stenen te zoeken en deze mooi en ook duurzaam op elkaar te balanceren.
Tijdens dit bouwen ontstond bij ons ook het idee dat er misschien hier ooit een echt steenmannetje heeft gewoond en dat deze verliefd was op de Jonkvrouw aan de overkant van het dal….
4. Het verhaal
Ok… we hebben dus een steenmannetje, een jonkvrouw en liefde. Met deze ingrediënten zijn ongetwijfeld ontelbare verhalen te maken. Dit is ons verhaal… Er was eens een jonge geitenhoeder die zijn geiten in de sappige alpenweides hoedde. De jonkvrouw aan de overkant van het dal viel als een blok (steen) voor deze knappe jonge man. Eén probleem…ze was een berg.. Dat mocht de pret niet drukken. Ze wist zijn aandacht te trekken met haar majestueuze aanblik en… de jongeman werd ook verliefd.
Zijn liefde was zo groot dat hij ook een berg wilde worden. Aldus geschiedde.. Met behulp van een bevriende alpenheks liet hij zich verstenen. Zij had hem wel gewaarschuwd: de betovering zou onomkeerbaar zijn. Geen probleem voor de jonge verliefde geitenhoeder. Doe het, doe het nu, zei hij tot de heks. Aldus geschiedde… Toen hij echter in een hoop stenen was veranderd, kwam hij erachter dat hij niet meer kon bewegen. Tot in eeuwigheid zouden de geliefden gescheiden blijven. Zij aan de ene kant van het dal, hij aan de andere. Soms..heel soms..kun je de jonkvrouw zien blozen in het laatste avondlicht bij de aanblik van haar eeuwige liefde. Vanaf die tijd stapelen voorbijgangers steenmannetjes op deze plek om onze geitenhoeder gezelschap te geven.
Vind jij het leuk om ook een verhaal te verzinnen bij dit stel. Ik ben benieuwd waar je mee komt.
5. Lezersfoto van Inge Plomp
Een poosje geleden kreeg ik van Inge Plomp (@.--pip--. op Instagram), die hier op Boeksz ook een prachtige gastblog heeft geschreven (ga het lezen, als je dat al niet gedaan hebt!) een foto opgestuurd. Deze foto sluit leuk aan bij mijn onderwerp van de jonkvrouw deze week.
De foto is gemaakt in 't Huys Dever in Lisse. Een mooie oude toren met veel historie. Wie is dat achter het raam, een geest, die wacht op haar minnaar die nooit gekomen is, de jonkvrouw van het huis, die eenzaam wegkwijnt, of.....? Een hele gave foto die je verleidt tot een verhaal.
Top dat je deze gestuurd hebt Inge! Dankjewel! Heb je zelf ook een foto met een verhaal, die je wilt delen, stuur hem dan op naar wvooijs@yahoo.com. Dan kan ik deze misschien ook meenemen in de blog.
Bedankt!
Dit was mijn elfde blog voor Boeksz.
Hopelijk heb je er ook van genoten en zien we elkaar terug bij de volgende aflevering. Ik zie graag je reactie, eventuele vragen en opmerkingen tegemoet in onderstaand reactievenster.
Tot de volgende keer!
Groet Wim
10. Mooie tijden op het strand!
Wat een mooie tijd is het! Alle tijden van het jaar hebben “natuurlijk” wel iets, maar de lente is toch wel speciaal vind ik. De grootste verandering vinden we in de groene natuur: de bossen, polders en duingebieden. Op het strand is de verandering qua natuur minder zichtbaar. De grootste verandering die we daar zien is dat het weer drukker wordt. Mensen gaan weer meer naar buiten en zoeken daarbij ook het strand weer op. En geef ze eens ongelijk.
Zelf ben ik het hele jaar door op het strand te vinden en eerlijk gezegd hou ik er juist wel van om het strand voor mezelf te hebben. Maar goed in deze tijd wil ik het best delen. Het leuke van deze tijd is dat het weer nog allesbehalve stabiel is. Hoewel dat in Nederland sowieso een probleem is. Dat wil zeggen dat we nog winterse temperaturen kunnen hebben en we ons in dikke surrogaat dierenvellen moeten hullen om de snijdende kou het hoofd te kunnen bieden. Maar even goed kan het kwik al behoorlijk stijgen en wagen dappere mensen, vooral kinderen, zich al in het ijskoude zeewater.
In deze tiende blog wil ik jullie weer drie foto’s laten zien waar je je eigen verhalen bij kunt maken. Dat is één van de leuke dingen van het strand. De mensen die je er tegenkomt, komen daar met hun verhalen. Verhalen waar ze kleine stukjes van onbewust met ons delen. En als ze deze niet delen…nou…dan verzinnen we ze zelf wel.
1. Ameland
Deze foto’s heb ik afgelopen week op Ameland gemaakt waar ik voor een korte vakantie met m’n gezin was. Schitterende stranden heb je daar. Prachtig uitgestrekt en nog onbedorven.
Doordat het meivakantie was, waren er redelijk wat mensen op het strand. Veel te koud om te zonnebaden, laat staan het water in te gaan. Maar wandelen was heerlijk!
Om een vervreemdend effect te krijgen heb ik gefotografeerd met een 500mm lens. Daarnaast heb ik de foto nog sterk uitvergroot.
Ik noem deze zelfverzonnen techniek EDZ, extreme digital zooming, (in het Engels natuurlijk, dan klinkt het nog deftiger), zodat het iets heel bijzonders lijkt!
Ik wil echter alleen maar aangeven dat je alles wat je ter beschikking hebt met je camera en lenzen ten dienste kunt stellen van het verhaal en beeld dat je wil delen. Kijk verder dan scherpte en goede belichting!
Op deze foto zie je allerlei gedaantes bezig met allerlei verschillende activiteiten, vliegeren, hond uitlaten, voetballen, praten, hand in hand lopen. Wat vertellen ze ons? Nou…vertel jij het mij maar!
2. Het Zwin
Toen deze foto werd gemaakt was het weer al een stuk beter. Deze is gemaakt bij het Zwin, een prachtig natuurgebied in Zeeuws Vlaanderen op de grens van Nederland en België. De zee kan hier het land nog instromen en dat geeft een prachtige natuur aldaar en een bijzonder strand.
Op de foto is allerlei activiteit te zien. Het is een echt doe-strand. Nog wel te koud om te zwemmen maar genoeg andere dingen te doen. Kinderen zijn met netjes in de weer in het water. Er wordt ook ijverig in het zand gezocht. Ik zal je vertellen waar waarschijnlijk naar gezocht wordt, omdat dit strand daar bekend om is: prehistorische haaientanden!
Op de voorgrond is nog een eenzame figuur zichtbaar. Wat zit ie eigenlijk te doen? Dat mag jezelf verzinnen!
3. IJmuiden
Ik woon zelf in de buurt van Wijk aan Zee. Daar kom ik dus het meest op het strand. Een vreemd strand met de zware industrie van de Hoogovens vlak achter de duinen. Toch heerst er altijd een leuke sfeer op dit strand waar veel verschillende dingen gebeuren: zeilkarretjes op het strand, sulky’s met paarden, allerlei soorten surfen, vliegeren et cetera. O ja... je kunt er ook nog heerlijk wandelen. En als je naar de zee blijft kijken zie je die lelijke schoorstenen toch niet.
Bijzonder is dat je hier ook de pier hebt, de Noordpier. Samen met de Zuidpier vormen zij grote uit betonnen zinkstukken en basaltblokken opgebouwde armen die in zee reiken om de binnenkomende schepen te verwelkomen, omarmen en naar de veilige haven te leiden.
Mijn vader is bij de bouw hiervan betrokken geweest. De reden dat ik in IJmuiden geboren ben. Op de foto zie je de zuidpier vanuit Wijk aan Zee gefotografeerd. In silhouet zie je allerlei verschillende mensen die hun vertier zoeken met een wandelingetje op de pier of zelfs een fietsritje. Sommigen horen duidelijk bij elkaar, bij anderen blijft het gissen. Maar dat is juist het leukste deel!
Bedankt
Dit was mijn tiende blog voor Boeksz. Hopelijk heb je er ook van genoten en zien we elkaar terug bij de volgende aflevering! Ik zie graag je reactie, eventuele vragen en opmerkingen tegemoet in onderstaand reactievenster.
Heb je zelf ook een foto met een verhaal, die je wilt delen, stuur hem dan op naar wvooijs@yahoo.com. Dan kan ik deze misschien ook meenemen in de blog. Tot de volgende keer!
9. Lelijk eendje!
Wat een mooie tijd is het toch. Moeder natuur is met een knal uit haar winterslaap ontwaakt. En ze heeft geen ochtendhumeur. Jongejonge nee… We worden overspoeld met prachtige kleuren en heerlijke geuren als versgebakken broodjes net uit de oven bij dit feestelijk ontbijt. En het mooie is dat het zich recht onder onze neus afspeelt. De natuur is zo dichtbij nu. Bloemen schieten uit de grond in onze tuinen en op onze balkons. Bomen kleuren weer in het mooiste transparante groen. Nestjes worden gebouwd, eitjes gelegd, kuikens opgevoed en we kunnen live genieten van al deze activiteit zonder dure reizen of urenlange ritten met auto of trein.
Zo fiets ik bijna alle dagen met dochterlief naar school en komen dan langs een meerkoetennest. ’s Ochtends heen en ’s avonds weer terug. Vlak langs het fietspad aan de overkant van een smal slootje. Achter de Verkadefabriek, worden de koetjes omgeven door een zoete koekjeslucht. In het begin moesten vader en moeder koet even wennen aan de buren, een wat nurks futenstel, op nog geen meter afstand. Dochter en ik wachtten gespannen op het moment dat kuikens er zouden zijn. Dat moment is 3 dagen geleden aangebroken. Plotseling doken daar de lelijkste kuikens van het vogelrijk op in het nest…lelijk, maar zoooo leuk en aandoenlijk!!
Christiaan Andersen moet voor zijn sprookje over het lelijke eendje ongetwijfeld ook deze kuikens in z’n hoofd gehad hebben, maar vond het waarschijnlijk ‘too much’! Zo lelijk moest zijn hoofdpersoon nou ook weer niet worden..
Vanaf het moment dat de kuikens er waren ben ik iedere avond met mijn dochter even gaan kijken. En ik wil graag met jullie die beelden delen.
De eerste foto: in blijde verwachting.
Er is geen verschil zichtbaar tussen een mannetje en een vrouwtje Meerkoet. Om de één of andere reden denk ik toch dat moeders op het nest zit en dat vader zich bezighoudt met de verdediging. Dat broeden is best wel een Zen bezigheid, zeg maar gerust: één grote meditatie. Dat heb ik met deze foto willen uitdrukken.
Vader is druk in de weer om iedereen bij het nest vandaan te houden. Echt een mannetjesputter…uh..koet. En helemaal niet Zen..
En dan ineens zijn ze er! Acht stuks in dit nest. Wat een verandering voor de ouders. En…ouders vinden hun eigen kinderen natuurlijk altijd het mooist, maar dat is best wel een uitdaging als je Meerkoet bent!
Gedaan is het ook met de privacy als echtpaar met al die kinderen erbij. Hoe herkenbaar! Elkaar ongestoord even een kusje geven is er niet meer bij. De kuikens zijn er als de kippen..uh..koetjes bij om te zien of het toch niet om iets te eten gaat!
Ook bij Meerkoeten heb je kinderen die liever met vader op pad gaan of die liever bij mama blijven.
Sommigen zijn al snel zover om erop uit te gaan en de wijde wereld te verkennen.
Of ze hebben door dat ze bij papa moeten zijn om als eerste eten te krijgen.
Dat gaat niet altijd goed overigens. Soms heeft vaderkoet er even zat van en treedt dan corrigerend op naar die grote aandachtvrager. En dat gaat er niet bepaald zachtzinnig aan toe..
De kuikens die lekker bij mama op het nest blijven worden daar lekker door moeder vertroeteld. Wat is er ook fijner dan even heerlijk met elkaar te koetelen?
Fijn en veilig onder moeders vleugels
Het is eten wat de pot schaft…of..nou ja..waar vader mee thuiskomt. “Weer Mexicaans?”, lijkt dit kuiken te denken. Hopelijk blijft die maiskorrel vandaag niet in mijn keel steken…
De grote wereld lonkt! Daar willen we wel heen. Het veilige nest wordt verlaten. Hoewel veilig… Ze hadden het best iets lager mogen maken. Nu buitelen de kuikens soms over elkaar naar beneden. Gelukkig gaat dat altijd goed!
Ze blijven eerst nog wel gezellig bij elkaar, want het is toch wel een beetje eng..
En moeder begint lastige vragen te krijgen. Over zaken waar ze zelf wat onzeker over is… “Mama..wij krijgen hopelijk toch niet van die enorme voeten later?”
Voorlopig gaan ze nog niet de deur uit. Veel te fijn in het mooie nest. Maar de tijd vliegt en voor je het weet vliegen je kindertjes met die tijd mee het huis uit. Geniet van elkaar!
Tip
Ik maak bij het fotograferen van dieren, maar ook bij sport, gebruik van een instelling van mijn camera die bekend staat als Back Button Focus (BBF). Dit houdt in dat de scherpstelling los gekoppeld is van de ontspanknop. Dit werkt, als je er eenmaal aan gewend bent, erg prettig. Je scherpte zal niet zo snel verspringen. Het is een beetje lastig uit leggen wat het precies doet. Gelukkig kun je er op internet veel over vinden. Daarom verwijs ik je daar naar toe. Ook al omdat de instelling van camera per merk, of zelf per cameratype, verschilt. Zoek dus op je cameramerk en ‘BBF’.
Bedankt!
Dit was mijn negende blog voor Boeksz. Hopelijk heb je er ook van genoten en zien we elkaar terug bij de volgende aflevering! Ik zie graag je reactie, eventuele vragen en opmerkingen tegemoet in onderstaand reactievenster.
Heb je zelf ook een foto met een verhaal, die je wilt delen, stuur hem dan op naar wvooijs@yahoo.com. Dan kan ik deze misschien ook meenemen in de blog. Tot de volgende keer!
.
8. Springstaartje
Mijn grote liefde is eigenlijk heel klein. Kleiner dan klein, ieniemienie past er beter bij. Het is het springstaartje. Ik weet nog goed dat ik voor de eerste keer kennismaakte met het springstaartje. Dat was op de middelbare school bij de biologieles. In de tuin achter de school groeven we glazen potjes in met als doel langslopende insecten te vangen. Het hogere doel was ons, ontluikende pubers, te interesseren voor de grote verscheidenheid aan, vaak onzichtbaar, leven om ons heen. In de vallen werden onder andere de springstaartjes gevonden. Nou, daar hadden we nog nooit van gehoord! Maar ik ben ze ook nooit meer vergeten.
Een aantal jaren later noemden wij, een groepje biologiestudenten, ons basketbalteam in eerste instantie Collembolen. Dat is de deftige naam voor springstaartjes. Ja, je bent bioloog of niet natuurlijk. Al na een maand hebben we de naam veranderd in Dunkjunks… Klonk toch iets stoerder. De sportieve resultaten bleven echter bedroevend.
Onlangs kwam ik ze weer tegen. Op Instagram. Wow! Wat een foto was dat! Maar ja, hoe ging ik ze zelf vinden? Potjes ingraven in de tuin? Had ik wel kunnen doen achteraf gezien, maar was niet nodig. Ze zitten namelijk tussen dode bladeren en leven van de schimmels daarop. Grofweg zijn er twee soorten springstaartjes : langwerpige en bolvormige. Daar ben ik later pas achter gekomen. Op internet kun je zelf makkelijk heel veel informatie over ze vinden. Ik zal de wetenschappelijke informatie hier achterwege laten. Even googlen op “springstaartje”, “collembola” of “springtail”. Het gaat hier om de bolvormige. Die zijn het allerleukst vind ik. Maar ja, dit is dan ook mijn blog…
Ik zal je hier wel tips geven over het vinden en hoe ze te fotograferen. Best een uitdaging , want zoals ik al zei: ze zijn heel klein. Zo klein, dat ik al schrik als er ook een mier voorbij komt. Dat is dan een reus! Goed, ze zitten dus tussen dode bladeren. Ik vind ze gewoon in mijn achtertuin. Niet overal, het is me opgevallen dat ik ze met name op bepaalde plekken vind. Dat zal van de samenstelling van de bladeren afhangen denk ik. Daarnaast hebben ze ook wel wat vochtige omgeving nodig. Dus als het een te dorre boel is, zul je ze ook niet vinden. Kijk dus op verschillende plekken in je tuin.
Je kunt natuurlijk blaadje voor blaadje zoeken. Wat ik echter doe, is een handje bladeren op een bord of plank gooien en kijken wat eruit valt. Dan heb je als je geluk hebt het springstaartje ook gelijk op een ondergrond om te fotograferen. Je bent op zoek naar een speldenknopje. Als je van de zijkant kijkt valt het bolle gelijk op. Ze hebben ook een koddige manier van doen. Ze lopen vrij rustig en soms kunnen ze ineens een sprong maken van een centimeter of 3 de lucht in. Volkomen ongericht, ze kunnen overal weer landen, maar zijn nooit echt ver weg. Ze zijn licht tot donker van tint en oranje gekleurd. De eerste is het moeilijkst te vinden. Daarna weet je waar je naar moet zoeken.
Hoe kun je ze fotograferen? Je hebt absoluut een macrolens nodig. Want had ik al gezegd dat ze klein zijn? Heeeel klein? Ik gebruik een 100mm macrolens waar ik 1:1 mee kan fotograferen. Deze combineer ik soms nog met een 1,4x converter. Ik heb ook tussenringen geprobeerd, maar op een 100mm lens is het effect daarvan niet zo groot. Dat is anders bij een 50mm macrolens. Dan geven tussenringen een behoorlijke toename in de te bereiken vergroting omdat je nog dichterbij kunt komen. Wat ook gelijk het nadeel is, want je moet dan ook heeeel dichtbij fotograferen. Met 100mm heb je iets meer afstand.
Scherpstellen doe ik met de camera op handmatig scherpstellen en de lens op maximale vergroting (minimale scherpstelafstand). Ik beweeg de camera heen en weer van voor naar achter om het scherpstelvlak te veranderen. Ik stel dus niet meer scherp met het objectief zelf, maar beweeg de camera. Diafragma zet ik behoorlijk open f3.2-4.0. Dan krijg je een prachtige zachte achtergrond. Zorg dat je de ISO zo instelt dat je sluitertijd voldoende is om uit de hand te fotograferen. Je moet mobiel zijn. Statief is eigenlijk niet te doen. Ik gebruik verder de mogelijkheid in mijn camera (een Sony A99) om zichtbaar te maken waar de scherpte zich bevindt (focus peaking). Bij Nikon en Canon vind je deze mogelijkheid vaak in de Liveview modus.
Nu komt het verder aan op je creativiteit. Ik heb bij de foto’s hier gebruik gemaakt van verschillende ondergronden: een spiegel, een roestvrijstalen schaal, houten snijplank, tuintafel etc.. Ze gaan altijd lekker hun eigen gang en dat is ook zo leuk! Laat ze lekker lopen en laat je door het kleine grut leiden en inspireren. Soms kun je ze wel op een blaadje krijgen. Maar als je ze iets te nadrukkelijk dwingt dan…plienk!... springen ze weg! Doe ook heel voorzichtig met ze. Ze zijn heel kwetsbaar. En als je klaar bent met deze topmodellenshoot zet ze dan weer terug op hun plekje in de tuin. Dan kunnen zij daar weer mooi hun avonturen vertellen en kun je ze een volgende keer daar weer vinden.
Op Instagram vindt je prachtige foto’s van springstaartjes. Daar moet je zeker even gaan kijken. Zoek op de hashtag #collembola of laat je om te beginnen inspireren bij de accounts @chrisruijter , @quentin_macro en @son_ja68 (door haar ben ik ze zelf gaan zoeken!)
Bedankt!
Dit was mijn achtste blog voor Boeksz. Hopelijk heb je er ook van genoten en zien we elkaar terug bij de volgende aflevering! Ik zie graag je reactie, eventuele vragen en opmerkingen tegemoet in onderstaand reactievenster.
Heb je zelf ook een foto met een verhaal, die je wilt delen, stuur hem dan op naar wvooijs@yahoo.com. Dan kan ik deze misschien ook meenemen in de blog. Tot de volgende keer!
Fijne dag, Groet Wim
7. Smoking men
Afgelopen week teruggekeerd van een korte vakantie in Portugal.
Ieder jaar ga ik een weekje met mijn broer en schoonzus mee naar hun huis in de buurt van het prachtige Coimbra. Lekker ontspannen en opladen. Klinkt een beetje tegenstrijdig, ontspannen én opladen, maar is het niet.
We gaan altijd veel op pad om te fotograferen. Zo is dit uitje ook ontstaan, als een soort privé fotoworkshop. Batterijen van de camera’s opladen en de hele dag de sluiters ontspannen. Ontspannen: negatieve energie eruit, opladen: positieve energie erin!
Daar hoef je natuurlijk niet altijd een week voor weg. Het kan ook gewoon als je thuis bent. Lekker erop uit met de camera. Goed voor lichaam en geest.
Het onderwerp van de blog van vandaag is iets minder gezond voor het lichaam: “Smoking men”. Als je hierop googled vind je waarschijnlijk andere foto’s dan die van mij. Bij mij gaat het om mannen die een sigaretje roken. Ik kwam ze eigenlijk bij toeval tegen tussen mijn foto’s.
Ze hebben iets aandoenlijks en daarom vind ik het leuk ze hier te laten zien.
We kennen allemaal het beeld van de stoere Marlboro-man met de peuk in zijn hand. Daar is tegenwoordig niet veel meer van over. We weten allemaal dat roken niet gezond is, maar ook dat het niet meevalt ermee te stoppen als je eenmaal begonnen bent. Zette mijn vader vroeger nog met regelmaat het huis blauw, nu mag er eigenlijk alleen buiten gerookt worden en terecht. De mannen op de volgende foto’s hebben niets stoers, maar eerder iets zachts en kwetsbaars, overgeleverd aan hun verslaving.
Dat kwetsbare vind ik mooi en dat wil ik laten zien op deze foto’s.
Porto
Op weg naar de haven met het prachtige uitzicht over de Douro rivier en de porthuizen aan de overkant, trof ik dit tafereel: een man op een piepklein balkonnetje.
Het nut van het balkonnetje laat zich al raden. Hier kun je je was buiten hangen. De vuile was als je met de buurvrouw staat te roddelen op het balkon naast je. Of de schone was lekker laten drogen in de buitenlucht.
Het uitzicht vanaf hier over de Douro is prachtig, hoewel de huisjes dat misschien niet doen vermoeden.
Toch is het zo te zien niet de belangrijkste reden voor deze man om het balkonnetje op te zoeken. Hij staat een sigaretje te roken. Is deze tijdelijke ballingschap zelf gekozen of is hij door de baas in huis naar buiten gebonjourd?
“Hé Cristiano, neem gelijk een doekje mee om de tegeltjes af te nemen als je toch naar buiten gaat. En als je weer binnenkomt pak dan gelijk de schone was… En niet met de buurvrouw beppen..” “Ja Maria, goed Maria…”.
Hij vindt het helemaal niet erg om af en toe even het balkonnetje op te gaan, zijn eigen bubbel…
Coimbra
Ook deze man heeft iets weemoedigs over zich. Eén ding is zeker… Hij staat niet van het uitzicht te genieten. Of hij moet een stukadoor/schilder zijn die op zoek is naar opdrachten.
In een klein steegje in Coimbra, ver weg van de toeristen, kwam ik hem tegen. Eerst had ik hem helemaal niet gezien.
Het eerste wat opviel was een rookwolkje uit de muur. Dat bleek een dubbele deur te zijn en deze man leunde op de onderste helft naar buiten.
Hij pakt nog net de zon, voordat de schaduw hem weer inpakt. Het straatje ziet er een beetje triest uit. Toch heeft iemand feestverlichting opgehangen en de muren zijn aan één kant zonnig geel gemaakt.
Er is nog wel wat werk te verrichten, maar er wordt aan gewerkt. “Maar eerst even uitrusten”, denkt de man…
Coimbra
Dit is een straatje midden in het centrum van Coimbra. Hier kom je langs als je vanaf de rivier de steile straatjes volgt naar de bovenstad met de schitterende oude universiteit met de Harry Potterstudenten (zie blog 5).
Niemand gaat dit straatje in, de hoofdroute loopt er alleen langs. Heerlijk rustig dus. Deze man zie ik er bijna altijd zitten, zijn vaste stek.
Schuin boven hem kun je een uithangbord zien met een typisch Portugese lekkernij: Bacalhao, gezouten en gedroogde kabeljauw. Met wijn natuurlijk… De aanduiding voor een lokaal restaurantje.
Verderop is ook een piepklein terrasje met één tafel. De man heeft z’n eigen terrasje gemaakt. Zittend voor zijn huis op de stoep droomt hij voor zich uit.
Misschien over zijn stoerheid die hij ergens is kwijtgeraakt, maar niet mist. En in zijn hand zien we een heel klein koffiekopje waar ongetwijfeld een heerlijke Portugese espresso in gezeten heeft.
Mmmm… Ik rook zelf niet, gelukkig, maar koffie is mijn verslaving.
Foto-tip
Gebruik eens wat meer tele, boven de 100mm, als je in de stad fotografeert. Sowieso handig als je mensen wilt fotograferen en niet teveel wilt opvallen. Maar de telestand geeft ook compressie van de ruimte. De ruimte wordt meer op elkaar gedrukt. Daardoor vormt de ruimte zich meer om het onderwerp heen
Bedankt
Dit was mijn zevende blog voor Boeksz.
Hopelijk heb je er ook van genoten en zien we elkaar terug bij de volgende aflevering! Ik zie graag je reactie, eventuele vragen en opmerkingen tegemoet in onderstaand reactievenster.
Heb je zelf ook een foto met een verhaal, die je wilt delen, stuur hem dan op naar wvooijs@yahoo.com. Dan kan ik deze misschien ook meenemen in de blog. Tot de volgende keer!
6. Wat is belangrijk
Vandaag ziet mijn blog er wat anders uit. Dat heeft te maken met een gebeurtenis van afgelopen week.
Een ouder in de vriendengroep van een van mijn kinderen overleed na een zeer kort ziektebed. Daarnaast voegde ik deze week zelf een nieuw jaar aan mijn leeftijd toe. Juist de combinatie van deze twee dingen kwam bij mij dieper en harder binnen dan ik in eerste instantie doorhad.
Dat merkte ik toen ik aan mijn blog begon te werken. Ik kon er voor mijzelf niet omheen er iets mee te doen. Het was niet eens zozeer een keus, ik kreeg gewoon niets anders op het digitale papier. Mijn oorspronkelijke plan moest plaatsmaken. Voor mij laat deze week zien hoe belangrijk het is om het leven te vieren. Alleen, met elkaar. Ik heb gedacht aan wat voor mij belangrijk is.
Wat is belangrijk voor mij
-
Vrijheid
-
Kleur
-
Delen
Daar heb ik 3 foto’s bij gezocht. Ik wil daar met jullie samen iets mee proberen en ben benieuwd wat daaruit gaat komen.
Ik wil je vragen om elk van de drie eens te koppelen aan de foto’s. Daar zijn verschillende manieren voor.
Probeer zelf te ontdekken wat voor jou werkt en wat iets moois oplevert. Ik zal twee voorbeelden geven, maar ik wil je niet teveel in een richting sturen natuurlijk.
Manier 1. Wat betekent Vrijheid als ik dit aan de drie foto’s koppel
Foto 1. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Er zijn geen vaste paden die ik gedwongen word te volgen. Ik ben blij, ik ren en spring. De zon verlicht mij en mijn weg…
Foto 2. Ik heb de vrijheid dingen te zien zoals ik wil. Ik stel mijzelf vragen en blijf mij verwonderen…
Foto 3. Ik heb de vrijheid om te kiezen uit verschillende dingen en smaken. Ik kan het ook laten staan en alleen al genieten van hoe het eruit ziet. Ik kies zelf…
En dit kan je dan ook doen met de twee andere motto’s.
Manier 2. Het verbinden van de motto’s via de foto’s
Foto 1. Vrijheid. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Er zijn geen vaste paden die ik gedwongen word te volgen. Ik ben blij, ik ren en spring. De zon verlicht mij en mijn weg…
Foto 2. Kleur. Omdat ik vrij ben, kan en moet ik zelf mijn leven kleur geven. Ik versier het met prachtige slingers.
Foto 3. Delen. Ik wil deze kleuren graag met iedereen delen. Mijn kleur aan anderen laten zie, en hun inspireren. Kies wat je lekker vindt…of neem gewoon overal een stukje van.
Er zijn vast nog andere manieren te bedenken, dus ga alsjeblieft je gang! Pak je vrijheid! Ik ben heel benieuwd hoe jullie het ervaren.
Ga het zeker ook proberen met je eigen foto’s en met je eigen motto’s. Kijk eens met een andere bril. Ik weet zeker dat er zoveel verborgen verhalen zitten in je foto’s. Haal ze naar boven!
Dit was mijn zesde blog voor Boeksz
Geen extra tip deze keer, sorry... Zie de hele blog maar als één grote tip om eens te experimenteren met je eigen foto’s 😊. Hopelijk heeft deze blog je iets extra’s kunnen brengen en heb je er ook van genoten. Tot ziens bij de volgende aflevering! Ik zie graag je reactie, eventuele vragen en opmerkingen tegemoet in onderstaand reactievenster. Je mag me natuurlijk ook mailen.
Heb je zelf ook een foto met een verhaal, die je wilt delen, stuur hem dan op naar wvooijs@yahoo.com. Dan kan ik deze misschien ook meenemen in een volgende blog.
5. Coimbra
Zeg eens eerlijk…. Wat is je eerste gedachte bij deze foto? Harry Potter? Voor mij zou het namelijk zo maar een scene kunnen zijn uit een Harry Potter boek. Het zou elk moment met een toverspreuk tot leven kunnen komen.
Maar nee, dit is geen Zweinstein, maar Coimbra. Een schitterende stad in centraal Portugal aan de oevers van de Mondego. Stijgende steile straatjes die zeker iets sprookjesachtigs hebben en die je door de geschiedenis van de stad slingeren.
Je kunt hier verdwalen in de mooie verhalen van de stad. Centraal in deze geschiedenis staat de prachtige universiteit. Een eeuwenoude universiteit met statige oude gebouwen gekoppeld aan zakelijke blokkendozen uit de moderne tijd. Oud en nieuw, dat is het wezen van een universiteit.
Hier wordt vanuit oude tradities gewerkt aan het opbouwen van nieuwe kennis. Dat oud en nieuw kun je ook terugvinden in deze foto. Twee estudantes hebben zich afgesloten voor de rijke oude verhalen, gefluisterd door de muren en het plaveisel van het centrale universiteitsplein, en staren door hun mobiel naar het heden.
Staan ze het examenrooster te bestuderen, of een traktaat van een of andere vergeten wijsgeer? Waarschijnlijker is dat ze gewoon hun Instagram-account even staan te checken… Hun link met het verleden is hun traditionele kleding. Deze zogenaamde capa en batina outfit stond overigens aan de basis van de kledij van de Zweinstein studenten.
J. K. Rowling, de schrijfster van de Harry Potter boeken, woonde namelijk in Portugal, toen ze haar eerste Harry Potter boek begon te schrijven. Zat je er dus toch niet zover naast….
Romeria del Rocio
Moeder en zoon in de weer met een mobieltje. Eigenlijk een heel normaal tafereel in deze tijd. We zijn onze eigen natuurfotografen geworden.
Alle gedragingen van onze soort en ook van ons als individu worden, al dan niet vakkundig, maar altijd niets verhullend, vastgelegd door onszelf. Daar zijn we ondertussen zo aan gewend geraakt dat we daar niet meer van op of om kijken. Hoewel… in dit geval zien moeder en zoon er wel heel bijzonder uit in hun kleurige outfits.
We zien aan de kleding dat we in Spanje zijn: Andalusië, de bakermat van de Flamenco.
Het is een bijzondere dag, de start van de Romeria del Rocio. Romería del Rocío is één van de beroemdste en grootste bedevaarten ter wereld. Een miljoen mensen trekken jaarlijks in het Pinksterweekend naar het Andalusische gehucht El Rocío ter ere van de Virgen del Rocío.
Ze steken zich in hun mooiste traditionele kleding en dat wil je natuurlijk mooi vastgelegd hebben. Overal zie je dus mensen die selfies maken of zich door anderen mobiel laten vereeuwigen. Wat een prachtig koppel is dit. Het jongetje met z’n mooie jasje dat perfect past. Zijn broek lijkt op de groei gekocht, want de pijpjes moesten nog omgeslagen worden. Het parmantige hoedje en de doek die als riem de broek omhoog houdt maken het af. Wat een dot van een jochie!
Moeders is ook dottig in haar rode jurk met de speelse polkadots. Mooie bijkleurende accessoires. Wel jammer van dat roze hoesje. Maar ja, die komt dan ook niet op de foto… Voor wie zou de foto zijn? Papa, oma en opa, peettante?
Wordt er straks gewhatsappt? De foto met het bericht: “Todo bien! Estamos listos para ir!”?
Of is het voor het jongetje zelf, om later als oude man te kunnen laten zien: Ik ben ooit met mijn moeder naar El Rocio geweest en we zagen er prachtig uit…
Venetië
Een mobiel leidt je af. Ik was van plan om deze blog te wijden aan de rol van traditionele kleding. Ondertussen gaat het over het mobieltje.
Ik ben er ook ingetuind en heb me erdoor af laten leiden… Ok, een mobiel leidt je dus af van de dingen die je moet doen, maar geeft ook afleiding als je eens niets hoeft te doen.
Zoals bij deze rustende gondelier. Als je dag als gondelier er bijna opzit, is het fijn als je met je kleine kijkkastje nog even in je eigen wereld kunt kruipen.
Welke wereld zou dat kunnen zijn? Ik geef je een klein zetje:
-
Hij is bezig met een Über-app voor gondels
-
Hij kijkt naar The Italian Job op Netflix
-
Hij zoekt de tekst van O sole mio… want zo voelt hij zich nu…
-
Hij zoekt de waterstanden in Venetië voor morgen..
Ben benieuwd wat jij nog kan verzinnen! Hou het wel netjes…
Foto-tip
Behalve dat je tegenwoordige prima foto’s kunt maken met je mobiel, is het ook een handig hulpmiddel bij je gewone camera. Zo kun je de ingebouwde zaklamp goed gebruiken als je wat extra licht nodig hebt. Dat is echter een nogal felle puntlichtbron.
Wat meer diffuus en regelbaar licht is echter ook mogelijk.
Daarvoor heb je een witte afbeelding in je mobiel nodig. Met deze witte afbeelding op je beeldscherm heb je een soort kleine softbox. De helderheid van je scherm is te regelen, waardoor je voor wat meer of juist minder licht kunt zorgen. Je kunt ook eens experimenteren met andere kleuren afbeeldingen.
Bedankt
Dit was mijn vijfde blog voor Boeksz.
Hopelijk heb je er ook van genoten en zien we elkaar terug bij de volgende aflevering! Ik zie graag je reactie, eventuele vragen en opmerkingen tegemoet in onderstaand reactievenster.
Heb je zelf ook een foto met een verhaal, die je wilt delen, stuur hem dan op naar wvooijs@yahoo.com. Dan kan ik deze misschien ook meenemen in de blog. Tot de volgende keer!
4. Venetië
Een stad overgeleverd aan het toerisme. De jonge bevolking trekt weg. Wat rest zijn oude bewoners die zich niet laten verjagen en zich onverstoord bewegen door uitgestorven straten en over verlaten pleintjes.
Zoals dit mooie oude stel in liefdevol contact. De oude baas leunend op z’n stok, maar vooral gesteund door zijn lief.
Zij heeft een pakje aan van prachtige stof, rond haar hals spiekt een ketting met dikke kralen net over de rand.
Waar zouden ze vandaan komen? Een kopje koffie op hun favoriete terras om herinneringen op te halen voordat de horden toeristen weer bezit nemen van hun stad?
“Zullen we na de koffie nog een glaasje wijn doen? Of twee?”, kun je ze tegen elkaar horen zeggen. Het zijn tenslotte Italianen en ze genieten van het leven. Of komen ze uit de kerk en zijn ze verzadigd door de belofte op een eeuwig leven?
Het is warm geworden en het jasje gaat uit, de das gaat af. Je ziet ze hangen om de arm van de Prima Donna. Zij leidt, hij volgt… in hun liefelijke dans door de straten van Venetië. Zij hebben nooit anders gedaan en zullen ook nooit anders willen.
Porto
Een verlaten station in een grote stad. In Nederland kennen we dat niet. Vaak genoeg word ik ’s avonds laat nog omgeven door grote groepen lallende feestbeesten die geen Bob konden regelen en met de trein weer huiswaarts moeten.
Niet hier in Porto. Hier vind ik stille sporen op lege perrons. Mooie plaatsen kunnen het zijn, stations. Hier wordt warm verwelkomd of juist verdrietig afscheid genomen.
We vertrekken naar nieuwe avonturen of keren terug met mooie verhalen.
Half verborgen heeft een stelletje zich in innige omhelzing verloren. Heeft zij hem zojuist opgehaald van de trein en zijn ze na veel te lange tijd eindelijk weer herenigd?
Natuurlijk wacht je dan niet tot thuis om je lief te kozen. Ik wil alles van je horen, maar nu nog niet. Houd me nu eerst vast zonder woorden. Ik heb je veel te lang moeten missen, een hele dag…
Of nemen ze juist afscheid en hebben ze al een trein laten gaan, misschien wel twee? Nog niet bereid om elkaar los te laten. En waarom zou je ook?
Geniet nog even van elkaar, zolang het kan. Het station is leeg, we zijn alleen.
Ok… op die vervelende fotograaf na dan…
Steun
Een witte hand rust op de grijze stof van een winterse jas. Deze foto is gemaakt tijdens een boomfeestdag in het Wilhelminabos bij Dronten.
Op deze dag konden familieleden of kennissen van iemand die aan kanker is overleden, een boom planten ter nagedachtenis. Deze foto heeft een bijzondere lading voor mij.
Hoewel we ze niet kennen, ervaren we toch een stukje van een zeer persoonlijk verhaal van deze mensen.
Ik vind het zo een mooi en liefdevol gebaar. Iemand stuurt hiermee een boodschap van steun en liefde naar de ander.
Heel zacht, alleen een lichte aanraking. Het is voldoende voor die ander zich niet alleen te weten, zich verzekerd te voelen van de steun van een geliefde, van een kind of misschien wel een vriendelijke vreemdeling.
En wat het grote precieze verhaal ook is, dat je hier omheen kunt maken, het is een klein gebaar met groot effect. Een steuntje in de rug.
Foto-tip
Als je een keer in een bekende stad bent, zoals Venetië of Porto hierboven, probeer dan ook tijd vrij te maken om van de gebaande paden af te wijken. Het levert prachtige foto’s op die minder geijkt zijn dan die van de toeristische spots.
Ga er op uit met je standaardzoomlens. Door niet teveel in te zoomen laat je nog genoeg van de omgeving zien. Hierdoor blijft er ruimte voor de verhalen van de stad en zijn bewoners. Je leert de stad dan van een hele andere kant kennen.
Bedankt
Dit was mijn vierde blog voor Boeksz.
Hopelijk heb je er ook van genoten en zien we elkaar terug bij de volgende aflevering! Ik zie graag je reactie, eventuele vragen en opmerkingen tegemoet in onderstaand reactievenster.
Heb je zelf ook een foto met een verhaal, die je wilt delen, stuur hem dan op naar wvooijs@yahoo.com. Dan kan ik deze misschien ook meenemen in de blog. Tot de volgende keer!
3. Burano
Burano is een van de vele eilandjes in de lagune van Venetië. Dit eilandje waar de zee tegen alle kanten klotst is bekend om het kantklossen.
Prachtig kant kun je hier kopen (als je er van houdt). Mooier nog vind ik de huisjes die in allerlei kleuren dit eiland sieren. Venetië raakt ten prooi aan de toeristen. Binnenkort wordt er toegang geheven om de stad te mogen zien. Het wordt langzamerhand een museum, waar de oorspronkelijk inwoners zijn verjaagd naar het vaste land. De stad is ’s avonds verlaten.
Burano maakt op mij ook een verlaten indruk. Af en toe zie je oude mannetjes en vrouwtjes tussen de bonte huisjes heen en weer schuifelen.
Ik was in de stellige overtuiging een mensloos tafereel te hebben geschoten met dit prachtige huisje. Wat schetst echter mijn verbazing, ik zie iets achter de deur in de gang. In deze dagen van carnaval denk je natuurlijk al gauw dat er iets in de gang staat…. Maar hier lijkt het toch echt één van die oude mannetjes of vrouwtjes te zijn, die zich onbespied in een eigen wereld waant.
Het is een zorgzaam type gezien de aandacht die aan het kleurig geverfde huisje en de buitenplantjes is besteed. De plantjes staan netjes op een sokkeltje om ze te beschermen tegen het zoute water, dat hier blijkbaar bij tijd en wijle over de kade danst.
Een bijgelovig type ook, of wordt er met dat hoefijzer gewoon het zekere voor het onzekere genomen. Natuurlijk kan het ook zijn dat er niemand is, dat het slechts de weerspiegeling van buiten is. Toch geloof ik graag dat er iemand staat…
Tomar
Een mooie stad in Portugal met prachtig cultureel erfgoed. Een eeuwenoud klooster tornt hoog boven de stad uit. Maar de echte parel van de stad zie ik in dit café.
We zijn van elkaar gescheiden door de glazen pui. We bevinden ons in twee verschillende werelden. Hoe ziet haar wereld er nu uit?
Prachtig gesoigneerd, haren gekapt, nagels gelakt. Het klassieke horloge siert vergeefs haar arm, de tijd lijkt aan haar voorbij te gaan. Wacht ze, verwacht ze? Ik zoek naar een aanwijzing voor mijn verhaal.
Dan zie ik de naam van het café. Café Paraiso staat er in sierlijke letters op het raam gegrafeerd: Café Paradijs. Zou ze daar met haar gedachten verkeren?
Denkt ze terug aan haar tijd in het paradijs of verlangt ze naar een weerzien met een geliefde in de tuin van Eden?
Dat ze mijmert dat is zeker. Ik mijmer graag met haar mee. De parel van Tomar.
Glow
Tot slot een weer meer abstract beeld. Het enige herkenbare is een hand die zich naar ons uitstrekt. Door de hand verandert de vorm erachter in die van een mens. Nog steeds vervormt, maar toch meer herkenbaar.
De abstracte vlek zou zomaar een verleidelijke pose kunnen zijn. En wordt hier nu wel contact gezocht of wordt er juist afstand gezocht.
Ook hier zijn onze werelden gescheiden, we kunnen elkaar hoe dan ook niet bereiken. Maar willen we dat dan wel?
Deze foto is gemaakt bij een performance tijdens het Glow-festival in Eindhoven. Laat het beeld op je inwerken en ontdek zelf welk verhaal het jou vertelt.
Voor mij is afscheid een altijd terugkerend thema in mijn beeld en in mijn woord. Dat is wat ik daarom hier ook zie. Afscheid en verlangen tegelijk.
Voor jou kan dat heel anders zijn. Daarom ben ik wel benieuwd wat jij hier ziet…
Foto-tip
Fotograferen door glas kan mooie verhalen opleveren. Je kijkt als het ware een andere wereld in. Het is wel een beetje opletten. Voor je het weet ben jezelf het belangrijkste onderwerp van je foto. Houd goed de hoek waaronder je fotografeert in de gaten, daardoor kun je ervoor zorgen dat je spiegelbeeld niet zichtbaar is.
Daarnaast is het gebruik aan te bevelen van het enige filter dat je niet digitaal na kunt bootsen, de polarisatiefilter. Hiermee kun je de weerspiegeling op een doseerbare manier tegengaan. Laat altijd wat spiegeling toe om meer diepte aan je beeld te geven.
Bedankt
Dit was mijn derde blog voor Boeksz.
Hopelijk heb je er ook van genoten en zien we elkaar terug bij de volgende aflevering! Ik zie graag je reactie, eventuele vragen en opmerkingen tegemoet in onderstaand reactievenster.
Heb je zelf ook een foto met een verhaal, die je wilt delen, stuur hem dan op naar wvooijs@yahoo.com. Dan kan ik deze misschien ook meenemen in de blog. Tot de volgende keer!
2. La vita è bella
Keken we in de vorige blog nog letterlijk naar de mens op de foto, deze keer wil ik jullie vragen een stapje verder te maken. In de volgende 3 foto’s zien we wederom de mens terug en nu vooral in de gedaante van een kind.
Het kind staat voor mij in deze foto’s voor meer dan alleen het letterlijke individu. Zij symboliseren onze ontwikkeling en groei.
Zo is deze eerste foto voor mij “La vita è bella”!
Onbezorgd rent het meisje door het steegje. Op die leeftijd ken je nog geen zorgen. Hooguit waar je je knuffel ook alweer hebt neergelegd. Het leven lacht je tegemoet, het leven is mooi! La vita è bella!
De enige dreiging die je kent is dat je ouder wordt en je onbezorgdheid verliest. Die zorg is zichtbaar in de foto. Kijk naar de donkere figuur die die dreiging symboliseert aan de linkerkant van de foto. Dit is voor mij het symbolische verhaal van de foto.
Het werkelijke verhaal is dat ik naar dit kleine smalle steegje gekomen was om de mooie oranje bloemen te fotograferen.
Ik was speciaal op dit tijdstip in de ochtend gegaan, omdat ik wist dat het zonlicht weerkaatst werd door de lichte muur aan de andere kant en dat daardoor de bloemen mooi diffuus verlicht werden.
Ik stond net klaar, toen een Italiaanse moeder en haar dochtertje aan kwamen lopen. Moeder was blijkbaar iets vergeten, want dochterlief moest even teruggelopen om iets te halen.
Ik begreep de kans die zich voor zou gaan doen om de foto veel interessanter te maken dan alleen de bloemetjes.
Ik stelde de belichting (-1 stop) en focus handmatig is, zodat er niets zou verspringen op het ‘moment suprême’ en wachtte af… Gelukkig kwam ze terugrennen (anders had ik daar nu nog gestaan) en gaf mij deze foto als geschenk.
Kanga
De tweede foto sluit voor mij mooi aan en symboliseert het pad van groei en ontwikkeling, dat wij allemaal van kinds af aan volgen.
Een pad vol onzekerheid waar we graag onze eigen zekerheid zoeken, maar de twijfel vaak eerder gevonden wordt. We houden dan in gedachten onze oude “knuffel” stevig vast.
Die geeft ons de moed om verder te gaan, risico’s te nemen.
In dit geval is het een knuffelkangaroe, genaamd Kanga. “Laten we samen gaan”, lijkt Kanga te zeggen. Het pad is niet recht. Het heeft donkere plekken en we kunnen door de buiging het eindpunt niet zien.
De troost die we echter hebben is, dat aan het einde het licht schijnt.
Én dat Kanga altijd bij ons blijft….
Durf
De laatste foto laat zien dat we de uitdagingen die we tegenkomen in ons leven, beter aan kunnen als we voorbeelden hebben.
En dat daarbij een eigen geloof, om ons aan vast te houden, ook helpt.
We zien hier twee broers. De jongste staat te kijken hoe zijn oudere broer van grote hoogte het donkere water induikt. Allemaal ontzettend spannend natuurlijk. Je moet het maar durven! Maar durft hij het nu zelf ook aan om te gaan springen.
Hij staat wat onzeker te kijken. Het is fijn als we een voorbeeld hebben. Dan durven we meer. We weten immers hoe je het moet doen en hoe het kan gaan.
Als je goed kijkt moet je nog iets vreemds opvallen… Het water is nog maar nauwelijks geraakt en toch zien we al grote kringen. Deze zijn veroorzaakt doordat de oudste voordat hij sprong eerst een steen in het water heeft gegooid.
Het is zijn stellige overtuiging, zijn geloof, dat deze het wateroppervlak breekt en het daardoor niet meer zo hard is. Of dat waar is? Ik weet het niet. Toch was het voor de duiker de waarheid waardoor hij de moed had de duik te wagen.
Wat ik hiermee maar wil zeggen is, dat de waarheid niet objectief is. Belangrijker voor ons handelen is, wat wij als waarheid accepteren.
1. Andalusië
Een verstild stadje, met de karakteristieke witte huisjes. Door gebruik van een telelens zijn de huisjes bovenop elkaar gedrukt. Het is uitgestorven. Hoewel…is dat wel zo? Onze ogen dwalen over de foto op zoek naar…. Ja, waarnaar eigenlijk?
Kijk daar op dat balkonnetje, daar staat iemand. Staat hij zich nu uit te rekken na een middagslaapje? De siësta? Het stadje is ineens niet meer verlaten, we zien andere tekenen van bewoning.
Het verhaal van het stadje begint zich in ons hoofd te ontrollen. Zonder die persoon zou dat niet zijn gebeurd en was het een lege foto van een wit stadje geweest. Waar ik er trouwens ook heel veel van heb en die best mooi zijn, maar zonder verhaal en, vind ik, daardoor minder interessant.
Venetië of Amsterdam?
Een onverwachte ontmoeting was het daar aan die Amsterdamse gracht. Ook hier lijkt de stad wel uitgestorven en lijken we terug in de tijd te kijken.
De gebruikte kleurtinten dragen bij aan dit vervreemdende effect. Toch als je goed kijkt zie je gewoon de moderne tijd en allerlei activiteiten. Je aandacht richt zich echter op de gondel. Het heeft iets dromerigs ook. Je ziet iets wat daar eigenlijk niet hoort en je hersenen proberen er een kloppend verhaal van te maken.
Trap daar niet in, bedenk lekker wat je zelf wil. Het hoeft helemaal niet te kloppen!
Ciao bella!
Jarenlang ben ik in hetzelfde Italiaanse dorpje op vakantie geweest. Bij aankomst ging ik altijd eerst kijken of de rode Vespa op z’n plek in het steegje stond.
Dit scootertje was al die jaren een geliefd foto-onderwerp voor mij. Hij hoorde bij een stokoud mannetje, dat ik slechts een paar keer heb gezien.
Tot het moment kwam dat het scootertje er niet meer stond en ook niet meer is teruggekeerd.
Voor mij waren de scooter en mannetje één. In deze foto wil ik hun verhaal vertellen.
Hun twee-eenheid flirt naar een oude liefde. Zou zij hem nog herkennen?
Hij kijkt vol hoop en verlangen naar haar op…. en haar, volgens mij, ook achterna.
Varese
Tijdens een bezoek aan deze mooie Italiaanse stad toevallig terechtgekomen bij deze bruiloft. Twee prachtige Italiaanse families die op het punt stonden verenigd te worden door de liefde van twee van hun familieleden.
Na veel gezelligheid op het plein kon de plechtigheid in de kerk beginnen. Dit is het verhaal bij deze foto. Echter…. Bovenstaand tafereel deed zich plotseling voor. Dat geeft ineens nieuwe mogelijkheden.
Bij deze foto heb ik al ontelbare grappige titels verzonnen, die het verhaal ineens een compleet andere wending geven.
Speciaal voor deze blog heb ik de volgende verzonnen: “De Volkswagen dealer? Nee, die zit hier niet meer, die is verhuisd naar een ander adres…” Laat je fantasie gaan en maak er nog meer verhalen bij.
Ik hoor graag wat jij erbij verzonnen hebt!
Spirits of the waterfall
Ik besluit deze blog met een foto, die mij nog steeds persoonlijk bezighoudt.
Deze foto sluit aan bij wat ik aan het begin schreef over dat je ook zelf open moet blijven staan voor de verrassing van wat de wereld jou wil vertellen. Pas toen ik deze foto thuis ging bekijken, zag ik de menselijke gedaantes die door het vallende water gevormd worden.
Ze staan met hun rug naar ons toe, met lange mantels en kappen of doeken over hun hoofd. Er zijn ook kleinere die geknield lijken te zitten. Misschien zie jij ze ook, ik hoop dat je ze ook ziet. De foto heeft hierdoor voor mij een grote troostende werking. Hoewel ik niet geloof, dat ik echt de geesten van de waterval heb gezien hoor.
Maar wat dan wel?
verBEELDing
Mijn naam is Wim Vooijs. Ik woon in Zaandam. Op steenworp afstand (als je goed kunt gooien) van de Zaanse Schans. Een dankbaar, wellichts iets te dankbaar, fotografisch onderwerp.
Mijn passie voor fotografie begon al vroeg. Op tienjarige leeftijd ging ik er op uit met mijn vaders baby Rolleiflex, een 4x4 dubbeloog. Toen ik 16 was kocht ik van de opbrengsten van mijn krantenwijk mijn eerste spiegelreflex, de nog steeds onovertroffen Olympus OM1. In 2005 overgestapt op de digitale fotografie en sindsdien verschillende digitale spiegelreflexcamera’s gehad.
Tegenwoordig fotografeer in met een fullframe Sony voor portretwerk en macro en een APS-C Nikon voor al het overige. Bij mij draait de fotografie niet alleen om de opname, maar de nabewerking ervan is een essentieel onderdeel. Hiervoor gebruik ik Lightroom en Photoshop.
Graag laat ik jullie mijn visie op fotografie zien. Basis voor mij is het overbrengen van een verhaal en van emotie. En het liefst in combinatie. Niet dat dat mij nou altijd zo goed lukt, maar dat is wel het doel van mijn zoektocht. Een zoektocht naar de verbeelding van gevoel en het verhaal daarbij. Alles van opname tot bewerking staat in dienst van deze zoektocht.
Wat mij verder bij deze zoektocht inspireert en richting geeft is het volgende: Je kunt foto’s maken van wat iedereen ziet, maar leuker is anderen te laten zien wat jij ziet en voelt. Blijf daarbij ook zelf open staan voor de verrassing van wat de wereld jou wil vertellen. Laat het gebeuren!
In de blogs wil ik jullie iedere keer een aantal van mijn verhalen laten zien. Terugkerend element is daarbij vaak de mens. Vaak zien we de mens ook als storend element en wachten we met het nemen van de foto tot er niemand meer op te zien is. Wij mensen kijken namelijk graag naar andere mensen en als er mensen te zien zijn wordt automatisch onze blik daarnaartoe getrokken. Zelfs als er niet echt een mens te zien is. En in ons hoofd beginnen we dan verhalen te maken. Daar kun je juist ook goed gebruik van maken.
Wim Vooijs