BOEKSZ & FOTOGRAFIE
inspirerend & verrassend
verBEELDing
Ik ben Wim Vooijs en regelmatig plaats ik hier een nieuwe aflevering van mijn blog verBEELDing.
Hieronder vind je een overzicht van mijn blogs. Klik op de afbeelding om de blog te lezen.
Bij bio vind je meer informatie over mij, en het hoe en waarom van dit blog.
Veel kijk-en verbeeldingplezier!
Wim
.jpg)
IJSLAND,
Een warmbloedig land
Waar het leven stroomt
Uit vulkanen en door diepe dalen
Het ijskoude water je raakt
Bevroren herinneringen je meevoeren
In tot as gevangen tijd
Het oeroude wezen lokt je,
Overspoelt je, omarmt je
En laat je nooit meer los
Uit een liefdevolle omhelzing
Zoete heimwee slechts tijdig
De boodschapper van een spoedig weerzien
(foto: @zielenbeeld, model:@wimvooijs)
.jpg)
Goud zijn de dromen
Gouden glans van hoop
Goud is de toekomst
Koud nu het ijs
Voor even gevangen
Stil staat de tijd
Het hart blijft warm
De passie blijft
Straks weer bevrijd
Slaan zij hun vleugels uit
In een regen van goud
(foto: @zielenbeeld)
.jpg)
Het zeil geheven
Op weg naar geluk
Zwarte stranden
Diamanten ijs
Vol van dromen
Spiegels van hoop
Zorgeloos drijven
De reis werd het doel
(foto: @wimvooijs)
12. Wij (maart 2020)
Ik gaf je nooit een hand
Maar nu mis ik het
Ik gaf je nooit een kus
Maar nu mis ik het
Nu wil ik nooit vergeten
Nu wil ik juist dichter bij je zijn
Nu is er juist de afstand
Nu dragen we gezamenlijke pijn
Straks pak ik je hand
Straks laat ik die nooit meer gaan
Straks staan we samen sterker
Straks kunnen we alles samen aan
Dat moet je nu al weten
Dat ik er voortaan voor je ben
Dat je nooit meer alleen komt te staan
Dat ik je nu voor altijd ken
Ik laat je nooit meer los
Nu besef ik en ben ik blij
Straks terug te kunnen kijken
Dat jij er nu ook was voor mij
11. Een steenmannetje, een jonkvrouw en liefde!
Met een lezersfoto van Inge Plomp
1. Disclosing Decay
Enige tijd geleden was ik op bezoek in het museum Beelden aan Zee in Scheveningen. Ik kwam daar dit beeld tegen: Disclosing Decay van Angus Taylor. De foto is van een ansichtkaart die ik daar gekocht heb. Het beeld deed mij herinneren aan een foto die ik in de bergen heb gemaakt en het leek mij leuk om deze hier te laten zien. In voorgaande blogs heb ik foto’s beschreven waar verhalen inzitten die zich aan ons openbaren. Deze keer is het eigenlijk omgedraaid. Hier beschrijf ik hoe de omgeving mij een verhaal vertelde en hoe ik dit vervolgens in een beeld gevangen heb.
2. Het steenmannetje en de jonkvrouw
Ik wandel graag in de bergen. Deze keer was ik opstap met alleen mijn dochter. Ik wilde haar graag laten kennis maken met deze prachtige stenen wereld. Ik had een wandeling uitgezocht die prima voor haar te doen was en natuurlijk ook interessant genoeg voor een zevenjarige.
Het gebied waar we wandelden was in de omgeving van de beroemde Junkfrau, één van de bekendste bergen in Zwitserland. Tijdens de wandeling hadden we steeds uitzicht op deze majestueuze reus..uh..reuzin eigenlijk.
Halverwege de wandeling kwamen we op een plek waar zich verschillende stapels van stenen bevonden. Misschien ben je ze ook wel eens tegengekomen tijdens een wandeling. Het zijn zogenaamde steenmannetjes. Oorspronkelijk waren dit een soort wegmarkeringen. Tegenwoordig zie je ze overal opduiken. Blijkbaar vinden mensen het leuk op te stapelen. Kijk maar eens naar het kinderspeelgoed voor de allerkleinsten!
3. Stapelen!
Het duurde dan ook niet lang of er prijkte een nieuwe steenman in deze bloemrijke alpenwei. Best wel een Zen werkje om stenen te zoeken en deze mooi en ook duurzaam op elkaar te balanceren.
Tijdens dit bouwen ontstond bij ons ook het idee dat er misschien hier ooit een echt steenmannetje heeft gewoond en dat deze verliefd was op de Jonkvrouw aan de overkant van het dal….
4. Het verhaal
Ok… we hebben dus een steenmannetje, een jonkvrouw en liefde. Met deze ingrediënten zijn ongetwijfeld ontelbare verhalen te maken. Dit is ons verhaal… Er was eens een jonge geitenhoeder die zijn geiten in de sappige alpenweides hoedde. De jonkvrouw aan de overkant van het dal viel als een blok (steen) voor deze knappe jonge man. Eén probleem…ze was een berg.. Dat mocht de pret niet drukken. Ze wist zijn aandacht te trekken met haar majestueuze aanblik en… de jongeman werd ook verliefd.
Zijn liefde was zo groot dat hij ook een berg wilde worden. Aldus geschiedde.. Met behulp van een bevriende alpenheks liet hij zich verstenen. Zij had hem wel gewaarschuwd: de betovering zou onomkeerbaar zijn. Geen probleem voor de jonge verliefde geitenhoeder. Doe het, doe het nu, zei hij tot de heks. Aldus geschiedde… Toen hij echter in een hoop stenen was veranderd, kwam hij erachter dat hij niet meer kon bewegen. Tot in eeuwigheid zouden de geliefden gescheiden blijven. Zij aan de ene kant van het dal, hij aan de andere. Soms..heel soms..kun je de jonkvrouw zien blozen in het laatste avondlicht bij de aanblik van haar eeuwige liefde. Vanaf die tijd stapelen voorbijgangers steenmannetjes op deze plek om onze geitenhoeder gezelschap te geven.
Vind jij het leuk om ook een verhaal te verzinnen bij dit stel. Ik ben benieuwd waar je mee komt.
5. Lezersfoto van Inge Plomp
Een poosje geleden kreeg ik van Inge Plomp (@.--pip--. op Instagram), die hier op Boeksz ook een prachtige gastblog heeft geschreven (ga het lezen, als je dat al niet gedaan hebt!) een foto opgestuurd. Deze foto sluit leuk aan bij mijn onderwerp van de jonkvrouw deze week.
De foto is gemaakt in 't Huys Dever in Lisse. Een mooie oude toren met veel historie. Wie is dat achter het raam, een geest, die wacht op haar minnaar die nooit gekomen is, de jonkvrouw van het huis, die eenzaam wegkwijnt, of.....? Een hele gave foto die je verleidt tot een verhaal.
Top dat je deze gestuurd hebt Inge! Dankjewel! Heb je zelf ook een foto met een verhaal, die je wilt delen, stuur hem dan op naar wvooijs@yahoo.com. Dan kan ik deze misschien ook meenemen in de blog.
Bedankt!
Dit was mijn elfde blog voor Boeksz.
Hopelijk heb je er ook van genoten en zien we elkaar terug bij de volgende aflevering. Ik zie graag je reactie, eventuele vragen en opmerkingen tegemoet in onderstaand reactievenster.
Tot de volgende keer!
Groet Wim
10. Mooie tijden op het strand!
Wat een mooie tijd is het! Alle tijden van het jaar hebben “natuurlijk” wel iets, maar de lente is toch wel speciaal vind ik. De grootste verandering vinden we in de groene natuur: de bossen, polders en duingebieden. Op het strand is de verandering qua natuur minder zichtbaar. De grootste verandering die we daar zien is dat het weer drukker wordt. Mensen gaan weer meer naar buiten en zoeken daarbij ook het strand weer op. En geef ze eens ongelijk.
Zelf ben ik het hele jaar door op het strand te vinden en eerlijk gezegd hou ik er juist wel van om het strand voor mezelf te hebben. Maar goed in deze tijd wil ik het best delen. Het leuke van deze tijd is dat het weer nog allesbehalve stabiel is. Hoewel dat in Nederland sowieso een probleem is. Dat wil zeggen dat we nog winterse temperaturen kunnen hebben en we ons in dikke surrogaat dierenvellen moeten hullen om de snijdende kou het hoofd te kunnen bieden. Maar even goed kan het kwik al behoorlijk stijgen en wagen dappere mensen, vooral kinderen, zich al in het ijskoude zeewater.
In deze tiende blog wil ik jullie weer drie foto’s laten zien waar je je eigen verhalen bij kunt maken. Dat is één van de leuke dingen van het strand. De mensen die je er tegenkomt, komen daar met hun verhalen. Verhalen waar ze kleine stukjes van onbewust met ons delen. En als ze deze niet delen…nou…dan verzinnen we ze zelf wel.
1. Ameland
Deze foto’s heb ik afgelopen week op Ameland gemaakt waar ik voor een korte vakantie met m’n gezin was. Schitterende stranden heb je daar. Prachtig uitgestrekt en nog onbedorven.
Doordat het meivakantie was, waren er redelijk wat mensen op het strand. Veel te koud om te zonnebaden, laat staan het water in te gaan. Maar wandelen was heerlijk!
Om een vervreemdend effect te krijgen heb ik gefotografeerd met een 500mm lens. Daarnaast heb ik de foto nog sterk uitvergroot.
Ik noem deze zelfverzonnen techniek EDZ, extreme digital zooming, (in het Engels natuurlijk, dan klinkt het nog deftiger), zodat het iets heel bijzonders lijkt!
Ik wil echter alleen maar aangeven dat je alles wat je ter beschikking hebt met je camera en lenzen ten dienste kunt stellen van het verhaal en beeld dat je wil delen. Kijk verder dan scherpte en goede belichting!
Op deze foto zie je allerlei gedaantes bezig met allerlei verschillende activiteiten, vliegeren, hond uitlaten, voetballen, praten, hand in hand lopen. Wat vertellen ze ons? Nou…vertel jij het mij maar!
2. Het Zwin
Toen deze foto werd gemaakt was het weer al een stuk beter. Deze is gemaakt bij het Zwin, een prachtig natuurgebied in Zeeuws Vlaanderen op de grens van Nederland en België. De zee kan hier het land nog instromen en dat geeft een prachtige natuur aldaar en een bijzonder strand.
Op de foto is allerlei activiteit te zien. Het is een echt doe-strand. Nog wel te koud om te zwemmen maar genoeg andere dingen te doen. Kinderen zijn met netjes in de weer in het water. Er wordt ook ijverig in het zand gezocht. Ik zal je vertellen waar waarschijnlijk naar gezocht wordt, omdat dit strand daar bekend om is: prehistorische haaientanden!
Op de voorgrond is nog een eenzame figuur zichtbaar. Wat zit ie eigenlijk te doen? Dat mag jezelf verzinnen!
3. IJmuiden
Ik woon zelf in de buurt van Wijk aan Zee. Daar kom ik dus het meest op het strand. Een vreemd strand met de zware industrie van de Hoogovens vlak achter de duinen. Toch heerst er altijd een leuke sfeer op dit strand waar veel verschillende dingen gebeuren: zeilkarretjes op het strand, sulky’s met paarden, allerlei soorten surfen, vliegeren et cetera. O ja... je kunt er ook nog heerlijk wandelen. En als je naar de zee blijft kijken zie je die lelijke schoorstenen toch niet.
Bijzonder is dat je hier ook de pier hebt, de Noordpier. Samen met de Zuidpier vormen zij grote uit betonnen zinkstukken en basaltblokken opgebouwde armen die in zee reiken om de binnenkomende schepen te verwelkomen, omarmen en naar de veilige haven te leiden.
Mijn vader is bij de bouw hiervan betrokken geweest. De reden dat ik in IJmuiden geboren ben. Op de foto zie je de zuidpier vanuit Wijk aan Zee gefotografeerd. In silhouet zie je allerlei verschillende mensen die hun vertier zoeken met een wandelingetje op de pier of zelfs een fietsritje. Sommigen horen duidelijk bij elkaar, bij anderen blijft het gissen. Maar dat is juist het leukste deel!
Bedankt
Dit was mijn tiende blog voor Boeksz. Hopelijk heb je er ook van genoten en zien we elkaar terug bij de volgende aflevering! Ik zie graag je reactie, eventuele vragen en opmerkingen tegemoet in onderstaand reactievenster.
Heb je zelf ook een foto met een verhaal, die je wilt delen, stuur hem dan op naar wvooijs@yahoo.com. Dan kan ik deze misschien ook meenemen in de blog. Tot de volgende keer!
9. Lelijk eendje!
Wat een mooie tijd is het toch. Moeder natuur is met een knal uit haar winterslaap ontwaakt. En ze heeft geen ochtendhumeur. Jongejonge nee… We worden overspoeld met prachtige kleuren en heerlijke geuren als versgebakken broodjes net uit de oven bij dit feestelijk ontbijt. En het mooie is dat het zich recht onder onze neus afspeelt. De natuur is zo dichtbij nu. Bloemen schieten uit de grond in onze tuinen en op onze balkons. Bomen kleuren weer in het mooiste transparante groen. Nestjes worden gebouwd, eitjes gelegd, kuikens opgevoed en we kunnen live genieten van al deze activiteit zonder dure reizen of urenlange ritten met auto of trein.
Zo fiets ik bijna alle dagen met dochterlief naar school en komen dan langs een meerkoetennest. ’s Ochtends heen en ’s avonds weer terug. Vlak langs het fietspad aan de overkant van een smal slootje. Achter de Verkadefabriek, worden de koetjes omgeven door een zoete koekjeslucht. In het begin moesten vader en moeder koet even wennen aan de buren, een wat nurks futenstel, op nog geen meter afstand. Dochter en ik wachtten gespannen op het moment dat kuikens er zouden zijn. Dat moment is 3 dagen geleden aangebroken. Plotseling doken daar de lelijkste kuikens van het vogelrijk op in het nest…lelijk, maar zoooo leuk en aandoenlijk!!
Christiaan Andersen moet voor zijn sprookje over het lelijke eendje ongetwijfeld ook deze kuikens in z’n hoofd gehad hebben, maar vond het waarschijnlijk ‘too much’! Zo lelijk moest zijn hoofdpersoon nou ook weer niet worden..
Vanaf het moment dat de kuikens er waren ben ik iedere avond met mijn dochter even gaan kijken. En ik wil graag met jullie die beelden delen.
De eerste foto: in blijde verwachting.
Er is geen verschil zichtbaar tussen een mannetje en een vrouwtje Meerkoet. Om de één of andere reden denk ik toch dat moeders op het nest zit en dat vader zich bezighoudt met de verdediging. Dat broeden is best wel een Zen bezigheid, zeg maar gerust: één grote meditatie. Dat heb ik met deze foto willen uitdrukken.
Vader is druk in de weer om iedereen bij het nest vandaan te houden. Echt een mannetjesputter…uh..koet. En helemaal niet Zen..
En dan ineens zijn ze er! Acht stuks in dit nest. Wat een verandering voor de ouders. En…ouders vinden hun eigen kinderen natuurlijk altijd het mooist, maar dat is best wel een uitdaging als je Meerkoet bent!
Gedaan is het ook met de privacy als echtpaar met al die kinderen erbij. Hoe herkenbaar! Elkaar ongestoord even een kusje geven is er niet meer bij. De kuikens zijn er als de kippen..uh..koetjes bij om te zien of het toch niet om iets te eten gaat!
Ook bij Meerkoeten heb je kinderen die liever met vader op pad gaan of die liever bij mama blijven.
Sommigen zijn al snel zover om erop uit te gaan en de wijde wereld te verkennen.
Of ze hebben door dat ze bij papa moeten zijn om als eerste eten te krijgen.
Dat gaat niet altijd goed overigens. Soms heeft vaderkoet er even zat van en treedt dan corrigerend op naar die grote aandachtvrager. En dat gaat er niet bepaald zachtzinnig aan toe..
De kuikens die lekker bij mama op het nest blijven worden daar lekker door moeder vertroeteld. Wat is er ook fijner dan even heerlijk met elkaar te koetelen?
Fijn en veilig onder moeders vleugels
Het is eten wat de pot schaft…of..nou ja..waar vader mee thuiskomt. “Weer Mexicaans?”, lijkt dit kuiken te denken. Hopelijk blijft die maiskorrel vandaag niet in mijn keel steken…
De grote wereld lonkt! Daar willen we wel heen. Het veilige nest wordt verlaten. Hoewel veilig… Ze hadden het best iets lager mogen maken. Nu buitelen de kuikens soms over elkaar naar beneden. Gelukkig gaat dat altijd goed!
Ze blijven eerst nog wel gezellig bij elkaar, want het is toch wel een beetje eng..
En moeder begint lastige vragen te krijgen. Over zaken waar ze zelf wat onzeker over is… “Mama..wij krijgen hopelijk toch niet van die enorme voeten later?”
Voorlopig gaan ze nog niet de deur uit. Veel te fijn in het mooie nest. Maar de tijd vliegt en voor je het weet vliegen je kindertjes met die tijd mee het huis uit. Geniet van elkaar!
Tip
Ik maak bij het fotograferen van dieren, maar ook bij sport, gebruik van een instelling van mijn camera die bekend staat als Back Button Focus (BBF). Dit houdt in dat de scherpstelling los gekoppeld is van de ontspanknop. Dit werkt, als je er eenmaal aan gewend bent, erg prettig. Je scherpte zal niet zo snel verspringen. Het is een beetje lastig uit leggen wat het precies doet. Gelukkig kun je er op internet veel over vinden. Daarom verwijs ik je daar naar toe. Ook al omdat de instelling van camera per merk, of zelf per cameratype, verschilt. Zoek dus op je cameramerk en ‘BBF’.
Bedankt!
Dit was mijn negende blog voor Boeksz. Hopelijk heb je er ook van genoten en zien we elkaar terug bij de volgende aflevering! Ik zie graag je reactie, eventuele vragen en opmerkingen tegemoet in onderstaand reactievenster.
Heb je zelf ook een foto met een verhaal, die je wilt delen, stuur hem dan op naar wvooijs@yahoo.com. Dan kan ik deze misschien ook meenemen in de blog. Tot de volgende keer!
.
8. Springstaartje
Mijn grote liefde is eigenlijk heel klein. Kleiner dan klein, ieniemienie past er beter bij. Het is het springstaartje. Ik weet nog goed dat ik voor de eerste keer kennismaakte met het springstaartje. Dat was op de middelbare school bij de biologieles. In de tuin achter de school groeven we glazen potjes in met als doel langslopende insecten te vangen. Het hogere doel was ons, ontluikende pubers, te interesseren voor de grote verscheidenheid aan, vaak onzichtbaar, leven om ons heen. In de vallen werden onder andere de springstaartjes gevonden. Nou, daar hadden we nog nooit van gehoord! Maar ik ben ze ook nooit meer vergeten.
Een aantal jaren later noemden wij, een groepje biologiestudenten, ons basketbalteam in eerste instantie Collembolen. Dat is de deftige naam voor springstaartjes. Ja, je bent bioloog of niet natuurlijk. Al na een maand hebben we de naam veranderd in Dunkjunks… Klonk toch iets stoerder. De sportieve resultaten bleven echter bedroevend.
