BOEKSZ & FOTOGRAFIE
inspirerend & verrassend
Marleentjes
Ik ben Marleen van Eijk, gepassioneerd hobbyfotografe sinds vijf jaar, met een voorkeur voor dieren in de vrije natuur. Naast mijn baan en gezellige aanloop van kinderen en kleinkinderen vind ik toch af en toe een dag voor mijzelf die dan ook helemaal benut wordt in de natuur met camera en rugzak. Ik vergeet de tijd en kom altijd volledig gereset thuis, met mooie plaatjes natuurlijk!
Veel plezier met het lezen van mijn blog. Marleen van Eijk
(Camera: Sony RX 10 Mark IV compactcamera)
Hieronder vind je een overzicht van mijn blogs. Klik op de afbeelding om de blog te lezen.
5. V E R K I K K E R D
Eerst vond ik ze griezelig met die bolle ogen en dat glibberige lijf. Zo half onder water naar je glurend, net als een krokodil.
Maar toen ik besloot om ze eens nader te bestuderen met mijn fotografieblik, ontstond er langzaamaan steeds meer bewondering voor deze groene rakkers. De poelkikkers wel te verstaan.
Uren zat ik langs het water op een stuk zeil, half in de blubber zakkend, met een strakke focus op wat zich in hun wereld afspeelde. Heel stil zat ik, iedere voetstap zou ze wegjagen.
In een periode dat het vaak te warm was voor mij om de natuur in te gaan, kon ik juist heerlijk in de schaduw van bomen langs het water zitten, terwijl de kikkers een heel concert gaven en zich van hun mooiste kant lieten zien.
Op elkaar gestapeld ook vaak, drijvend op een boomtak. Doodstil zittend. Om dan opeens vanuit het niets een sprong te doen, een insect te pakken of bovenop een andere kikker te springen.
Als ik later de foto’s bekeek, zag ik details die ik niet eerder kende. Wist je dat kikkers kunnen lachen? Een handje met vingers hebben? Eten en met hun oogbollen het voedsel naar binnen wegduwen? Dat ze een vlinder kunnen vangen of een andere kleine kikker kunnen opeten?
Kortom, ik raakte helemaal verkikkerd! Vergat alles en iedereen. Behalve als er van die figuren met stampvoeten kwamen kijken wat er met mij aan de hand was.
Of waarom ik in hemelsnaam in het midden van die vijver stond in mijn kniebroek tot mijn heupen in het water. Ja daar dreef een stammetje met een heleboel kikkers op en naast elkaar. En die wilde ik graag dichterbij fotograferen.
Ik griezelde wel met mijn blote voeten tastend in het water, waar van alles op de grond lag, mijn camera op de waterspiegel voor het beste standpunt. Niet verstandig, wel spannend!
Regelmatig kwamen er kinderen naast mij zitten die het juist geweldig vonden dat ik daar de hele tijd zat. “Ze zit er weer papa!” Hoorde ik dan.
De kinderen begrepen het. Verkikkerd zijn is juist leuk! En dan heb ik het over die kikker die een prins werd na mijn kus, nog niet eens gehad!
4. M A N D A R I J N T J E S
... Echt bescheiden was hij trouwens niet, het leek of hij zichzelf tot keizer van de buurtvijver had uitgeroepen!
Vorig jaar in november streek er een “vreemde eend in de bijt” in onze buurtvijver neer, alwaar hij veel bekijks had want zoveel kleur hadden we daar niet.
Het bleek een Mandarijneend te zijn, een mannetje. Zijn Kuifje ging parmantig op en neer onder het zwemmen, het leek wel of hij van origami gevouwen was. Het geluid deed mij aan een badeendje denken, een schattig gepiep.
Echt bescheiden was hij trouwens niet, het leek of hij zichzelf tot keizer van de buurtvijver had uitgeroepen!
Ook had hij zijn oog laten vallen op een wilde eend dame, die helaas al een partner had. Hij zwom er gewoon naast om uiteindelijk steeds meer en wig te drijven tussen het stel.
Dagelijks ging ik even bij hem kijken, steeds meer mensen stopten om te vragen wat ik daar zag.
Ik stuurde een foto naar de krant en al snel kwam er reactie van de eigenaar. Hij was uit een siervijver ontsnapt! En hij had het goed naar zijn zin nu.
Het werd kouder, ijs vormde zich op het water. Er werd geschaatst, daar deed hij ook aan mee! Met zijn grappige flapvoeten liep hij elegant over het ijs met grote waardigheid. Ik bracht wat siereendenvoer mee, we waren al aardig aan elkaar gewend.
Helaas lukte het in de liefde niet helemaal, de wilde eend dame werd dol van het geduw van de Mandarijneend en wist misschien al in haar achterhoofd dat het genetisch helemaal niet mogelijk is om een Mandarijn met wilde eend te kruisen, daar komen geen kleine mandarijntjes van….
Om nog maar te zwijgen over de plek van het nest boven in een boom, de kleintjes springen dan naar beneden onder aanmoediging van hun trotse papa.
Ik lag er van wakker, hoe moest het verder?
Ondertussen werd er geknokt om het vrouwtje, een knappe wilde eend trok ten strijde en onze trotse Mandarijn dolf het onderspit.
De dag erna was hij opeens weg, foetsie! Zou hij terug zijn naar zijn thuisvijver? Hij liet niet meer van zich horen…. Ik moest mijn dagen zonder hem doorkomen.
Een jaar later. Het is november en ik loop langs onze saaie buurtvijver.
En kijk eens wie er teruggekomen is?
Precies.
Over kleine mandarijntjes zullen we het maar niet meer hebben …
3. G E D U L D
Het moet er vreemd uitzien, de mensen staan voor de ramen, rijden met de auto langs en draaien het raampje open om iets te vragen.
Ooit wel eens in je eigen buurt de bezienswaardigheid geweest?
Ik regelmatig.
Dat komt omdat mijn onderwerp brandgans ieder jaar onze woonwijk uitzoekt met hun kleine pulletjes, in ganzenpas met zo’n tien families onze grasperken verkent en met mijn liefdevolle hulp de weg oversteekt. Om ze op ooghoogte te kunnen fotograferen lig ik dan dus vaak languit of zit in een soort yogahouding helemaal voorover met mijn neus op de grasmat.
In de ganzenpoep! Hoe langer ze er zijn, des te moeilijker vindt je nog een paar vierkante cm schoon gras.
.jpeg)
Het moet er vreemd uitzien, de mensen staan voor de ramen, rijden met de auto langs en draaien het raampje open om iets te vragen.
Over het waarom. Ook vragen ze of het goed met mij gaat. Ik dacht van wel maar twijfel nu soms ook een beetje.
Ondertussen als ik net lekker zit of lig met mijn camera goed ingesteld en de familie gans slaapt ( beste fotomoment) komt er iemand met een hond langs.
Los!
En jawel hoor... weg zijn alle ganzenfamilies , het water in langs de kant. Zien we voorlopig niet meer terug.
Of ik dan kwaad word? Nee hoor, ik tel terug van 100 naar 0.
Tenslotte kijken ze naar mij toch?
.jpeg)
Ik heb ook al eens eieren naar mij toegegooid gekregen van stoere scooterboys. Zo origineel!
Wie er tenslotte wél heel kwaad om werd, was vader brandgans, een ietwat heetgebakerd type, die het nu op mij afreageerde.
Ik zag het pas toen hij al op ooghoogte vloog in mijn richting en met veel kabaal boven op mijn hoofd landde.
Slaand met zijn vleugels en hakkend in mijn hoofd met zijn snavel.
Nou daar was ik wel even heel erg door van slag. Het ging niet goed met mij.
Op naar huis waar een lieve echtgenoot vraagt of ik mooie plaatjes heb gemaakt.
Bijna!
_edited.jpg)
.jpeg)
2. M U I Z E N I S S E N
Als ik naar buiten staar zie ik opeens een muizensnuitje tussen de vlonders van onze veranda omhoog steken.
Er komt een idee in mij op
Muizenissen
Ik moest eigenlijk thuis blijven, zo klonk het advies van het RIVM in maart, alleen als het noodzakelijk was de deur uit gaan. Ja en wat doe je dan als fotofanaat, die het liefst een dag de natuur in trekt om iets moois te spotten?
Niks aan, thuis blijven.
_edited.jpg)
Als ik naar buiten staar zie ik opeens een muizensnuitje tussen de vlonders van onze veranda omhoog steken.
Er komt een idee in mij op.
Lijntje vogelvoer tussen de richels van de planken en aan de andere kant van de veranda rustig wachten met mijn camera.
Duurt lang.
Ik ga binnen zitten en ja, ik zie een snuitje, en nog een!
Weer naar buiten, jas aan, shawl om want het is koud. Het duurt een hele tijd maar uiteindelijk komt er een snuitje tevoorschijn.
Ik zit doodstil en leg de camera op de grond om op ooghoogte van de kraaloogjes te zijn.
Klik.
De achtergrond moet leuker. Ik varieer van roze tulpen en oranje zeil, naar turquoise doek. Het wordt steeds leuker.
Dag in dag uit zit ik daar, werken en eten tussendoor. Koffie op de grond.
Mijn rug doet zeer.
Maar ze gedogen mij wel!
.jpeg)
.jpeg)
Er loopt zelfs een muis over mijn broek heen haha.
En zie ik daar een zwangere muis lopen? Die is nieuw, het wordt nog druk straks.
Ondertussen ziet mijn man het geheel met een andere blik. Hij wil geen muizen in huis, geen plaag op de veranda.
Ze moeten weg!
Wat jammer, het is net zo leuk nu.
Ik ben ze al namen aan het geven ...
Dat wordt afscheid nemen en de laatste foto’s maken, geen voer meer strooien, niet meer roepen, geen leuke achtergronden meer maken.
Dan gaan ze vanzelf weg.
Ik begrijp het wel hoor.
Maar ondertussen zijn we wel een maand verder en mag ik weer naar buiten!
De muizen zijn er nog hoor ssssst.... ze zitten onder de veranda.
Als we weer een intelligente lockdown krijgen weet ik ze te vinden!
.jpeg)
.jpeg)
