​

Ik wen mijn blik snel de andere kant op, zij draait haar hoofd langzaam in mijn richting, ik durf niet het risico te lopen haar in de ogen aan te kijken. Wat een mooie vrouw.

Het is druk bij het boarden van het vliegtuig richting Amsterdam. Een tas ploft naast mij neer. ‘Gehaald’ klinkt het opgelucht, naast mij staat een jongen die mijn zoon had kunnen zijn. ‘Mijn trein had flinke vertraging, het was erg spannend of ik deze vlucht zou halen, ik wil kerst graag thuis vieren’ Ik ben blij voor hem, we schuiven samen een klein stukje met de rij naar voren.

 

Haar stoel is nu leeg, wat was dat een knappe vrouw, mooie uitstraling, stijlvol gekleed. Ik schuif weer wat naar voren. Stomme keus van mij, waarom had ik er niet aan gedacht. Gisteravond zag ik, bij het inchecken van mijn vlucht van Helsinki naar Amsterdam, dat ik de middelste stoel had van een rijtje van drie. Beetje krap voor mijn lengte en mijn lange benen. Veel keus was er niet, het vliegtuig was bijna vol geboekt. Er was nog een stoeltje vrij naast het gangpad daar kon ik in ieder geval een been strekken. Er waren zelfs nog een paar plekken vrij met extra beenruimte voor het strekken van twee benen, en ik zag nog een vrij stoeltje bij het raam. Een plekje bij het raam is toch wel het leukst, dan maar even klem zitten, zolang duurt de vlucht toch niet.

Ja, stomme keus bedenk ik nu, ’s avonds is het natuurlijk donker en er hangt al een paar dagen veel bewolking, wat had ik gedacht te kunnen zien.

​

Het is vijftien jaar geleden dat ik voor het laatst heb gevolgen en ik verwonder mij dat er zoveel passagiers in zo’n klein vliegtuig passen. Ik zoek naar rij 9, stoel F. Nee, dat zal toch niet, ik zie een lege stoel naast de vrouw die ik niet durfde aan te kijken. Wat een mazzel, wat een goede stoelkeus! Zij staat op en ik wring mijzelf onhandig langs haar naar mijn plekje bij het raam.

 

Zij leest wat op haar tablet, kijkt wat de andere kant op en heeft nul maar dan ook nul aandacht voor mij. Ik tuur wat in het donker en pak mijn boek. Hoe klap ik dat tafeltje uit? Zo moeilijk kan dat toch niet zijn, ik probeer van alles uit maar krijg er geen beweging in. Dan strekt zij haar hand uit, met een simpele draaibeweging klapt zij, glimlachend, mijn tafeltje uit. Ik kijk haar aan, wat een mooie ogen.

 

De stewardess geeft ons een echte Hollandse sandwich met kaas uit de Beemster. Op het moment dat zij even opzij kijkt, vraag ik aan haar, in het Engels, of ze de sandwich lekker vindt. ‘Nohmm’, antwoordt zij licht hoofdschuddend. Ik vertel haar dat de kaas uit mijn streek komt. ‘Nou ja, het smaakt wel een beetje.’ Met deze opmerking van haar is alles weer goed tussen ons en lees ik verder. Vlak voor het aanreiken van de thee lukt het mij om de bekerhouder uit te klappen. Ik kijk triomfantelijk naar haar en zeg trots ‘Dat heb ik helemaal zelf gedaan’. Ze lacht. We drinken apart samen thee. Opeens zie ik Russische letters op haar tablet. Ojee, don’t mention the war! In mijn gedachte zie ik John Cleese een silly walk doen door het gangpad.

 

Wat zit je toch dicht naast elkaar in het vliegtuig, als we thuis zo zouden zitten passen er makkelijk acht personen op de bank in plaats van maar vier. Het stoort mij helemaal niet dat zij en ik zo dicht bij elkaar zitten. Ze leunt met haar voorhoofd tegen de achterkant van de stoel voor haar. Slaapt ze nu? Ze draagt een licht gekleurde wollen trui, ik zie wat grijze tinten in haar halflange blonde haren. Ik lees verder. Even later puzzelt ze op haar tablet. Er hangt een onzichtbaar ijzeren gordijntje. We verdrijven de tijd, ieder in eigen wereldje.

 

Uit de rij naast ons zoekt een vrouw (ook toevallig heel knap) iets in de bagageruimte. Zij ziet het ook, ‘Hey, doe je voorzichtig, daar liggen belangrijke spullen van mij!’ - ‘Nou nou, ik heb ook betaald voor deze reis hoor.’ Is het gevatte antwoord. Ik kies meteen partij, je weet wel voor wie. Maar wat gevonden moest worden is vlug gevonden. We puzzelen en lezen in stilte verder.

 

De landing wordt ingezet, er wordt omgeroepen op welke vluchten er kan worden overgestapt. Ik kijk naar buiten. Brutaal stoot ik zachtjes met mijn ellenboog tegen haar arm. ‘We zijn er, je kunt de auto's op de snelweg zien rijden.’ Ze leunt voorover naar het raampje en kijkt naar buiten, ze draagt nauwelijks make-up. Ze heeft iets speciaals en haar Engels klinkt ook zo leuk. We rijden in stilte over de vluchthaven naar onze gate. Bij het opstaan vraag ik of ze nog een ander vlucht moet halen, ze knikt van ja, ze moet naar Jeruzalem. Wij wensen elkaar het beste. Ze pakt haar bagage en loopt het vliegtuig uit. Ik laat wat andere passagiers voorgaan.

 

Als ik na het beklimmen van de trap de brede gang van de luchthaven betreed zie ik haar weer staan. Ze kijkt zoekend om zich heen wat te doen. Ik vraag of alles goed is. Ze kijkt mij ietwat onrustig aan en vraagt waar ze naar toe moet voor haar nieuwe vlucht, die vertrekt al snel!

'Staat dat niet op je boardingpass?’ - ‘Nee, ik zie het niet staan’ In de verte zie ik de blauwe infoborden hangen. ‘Zullen we daar even kijken?’ We stappen samen op de lopende band, ze zet er direct de vaart in, haar koffer rolt mee. Het valt niet mee om haar tempo bij te houden. Mijn bijna 12 kilo zware sporttas heeft geen wieltjes, en ik heb nog zo’n spierpijn in mijn billen van mijn val tijdens het langlaufen. Haar licht bruine lange mantel wiegt in het ritme van haar vlotte pas soepel om haar heen. Ze draagt mooie bruine leren laarzen met hak … en ze heeft haast.

We zoeken samen haar vlucht op de infoborden, zij ziet hem staan, ‘poort D61.’ Ik wijs, met een beetje geluk, de goede richting uit. We lopen nu naast elkaar, ik voel mij steeds belangrijker worden, we praten met elkaar en glimlachen om elkaar. We zijn te snel bij haar poort. Ze bedankt mij vriendelijk voor alle hulp en met een laatste groet loopt zij richting haar vliegtuig.

 

Ik stap terug op de lopende band, waar ik ga staan, zeker niet meer lopen, de tas is mij te zwaar en de spierpijn te hevig. Ik kijk voor de allerlaatste keer naar haar. Wat een vrouw, zo stijlvol. Dan gebeurt hét. Haar haren swingen opzij, ze draait zich om, lacht uitbundig naar me, zwaait enthousiast, roept iets. De tijd staat stil, deze seconde duurt voor mij een minuut. Ik zwaai terug, ‘Merry Christmas’ Zij draait zich om en stapt voorgoed uit mijn leven. Ik zit in een film, ik ben de held van de mooiste vrouw op de luchthaven, is mijn eerste gedachte.

Maar wat las ik nou boven de gate - stond daar Genua - dat ligt toch in Italië. Ze moest toch naar Jeruzalem! Bij de volgende blauwe infoborden stap ik van de lopende band. Ik zal haar toch niet naar de verkeerde gate hebben gebracht. Ik zie de plaatsnaam Jeruzalem nergens staan, wel Genua met poort D61. Misschien heb ik het verkeerd verstaan of moet ze in Genua nog een keer overstappen.

Ik probeer het van mij af te zetten en loop met een brede glimlach verder - wat een vrouw. Terwijl ik naar de uitgang loop,  kijk ik, tegen beter weten in, zoekend om me heen naar mijn sjaal die ik op de heenweg was verloren op de luchthaven. Even later stap ik zonder sjaal maar wel met een extra dosis zelfvertrouwen op de trein naar huis.