De reden voor veel fotografen om naar Helgoland te gaan zijn de broedende Jan van Genten en die van mij was niet anders. Het zijn werkelijk schitterende dieren met een spanwijdte van bijna twee meter die een heel interessant gedrag laten zien. Ze vechten, ze schreeuwen naar elkaar, ze paren, ze knuffelen en ze maken elkaar het hof met zeewier en bloemetjes. Regelmatig keek ik er ook alleen maar naar zonder te fotograferen met een dikke glimlach op mijn gezicht, erg leuk om te zien hoe deze dieren zich gedragen.
Ieder jaar worden er gedurende de najaarsstormen ook voor de kust van Nederland Jan van Genten gemeld. Wonende aan de kust ben ik er dan ook vaak op uit gegaan om deze prachtige dieren te fotograferen. Het kwam echter nooit veel verder dan wat witte stipjes aan de horizon waarbij er heel soms één iets dichterbij kwam. En dat maakte dan al mijn hele dag goed.
Maar op Helgoland is dit anders en toen mij in het najaar van 2022 werd gevraagd of ik mee wilde gaan hoefde ik dan ook niet lang na te denken. We boekten de reis en 5 juni 2023 was het dan eindelijk zover, vijf dagen Helgoland. Op de hoge kliffen zitten honderden zo niet duizenden dieren welke tot op slechts een paar meter afstand zijn te benaderen.
De vliegbeelden kunnen werkelijk spectaculair zijn, de close-ups betoverend, maar let wel een lens met een vast brandpunt van 400mm of meer is geen goede keuze hier. De dieren zitten dichtbij en ook de aanvliegende dieren doen dit op een manier waarbij je alleen maar de laatste meters van de landing een foto kan maken. Mijn weapon of choice was dan ook mijn 70-200mm F2.8 lens en dit bleek een perfecte keuze. De 500mm die ik bij me had bleef, bij het fotograferen van Jan van Genten althans, meestal in mijn rugzak.
Maar er is meer, veel meer. Meer dan ik in deze blog kan benoemen. Helgoland heeft meer te bieden dan alleen maar Jan van Genten. Tussen de broedende Jan van Genten nestelen ook duizenden zeekoeten. Ook weer een soort die ik voor onze kust alleen maar ken als een enkeling in winterkleed.
En tussen deze duizenden Jan van Genten en Zeekoeten broeden ook soorten als Drieteenmeeuwen, Alken en Noordse stormvogels.
En vergeet vooral niet het schitterende nabij gelegen eilandje Düne. Op Düne heerst een andere dynamiek met andere mogelijkheden zoals bijvoorbeeld tientallen zeehonden en stranden waar je een laag standpunt in kan nemen voor mooie soorten als bontbekplevieren.
Het zijn twee bijzondere eilanden welke in de tweede wereldoorlog (1940-1945) strategisch gezien van groot belang waren voor de Duitsers. Helgoland heeft dan ook een donker verleden wat dat betreft. Een eenvoudige zoekopdracht op het internet kan je er veel over vertellen. Gelukkig is daar niets meer van terug te vinden en kwam alles op me over als vriendelijk, fleurig, beleefd, opgeruimd en netjes. Erg positief dus.
Toch is ook een wat minder positief geluid. Tenminste, dat is een beetje hoe je het bekijkt. In voorgaande jaren waren er veel en veel meer dieren. De huidige populatie is nog niet 25% van wat het ooit was zo is me verteld. De vogelgriep heeft flink huis gehouden onder deze dieren maar toch is er hoop. Sommige dieren hebben gevlekte of zelfs zwarte ogen. Dit zijn dieren die de vogelgriep hebben overleefd. Dat kan dus ook en ik zie dat als een zeer positief iets. De hoop is nu dat deze dieren resistent zijn geworden voor de vogelgriep en deze resistentie ook doorgeven aan hun nakomelingen. En zo kan misschien de vogelgriep net als dat andere vervelende virus snel weer slechts een herinnering worden. Een positieve en hoopvolle gedachte.
Dank je wel voor je aandacht.
Groet Jan
Klik hier voor de fotoblogpagina van Jan Koetze