J A Z Z

​

Nog steeds geen slotakkoord, met de minuut voel ik me onrustiger worden van het gejengel in mijn oren. Sorry pap, dit trek ik echt niet meer. Ik knijp in de handremmen en ga aan de zijkant van het dijkje staan met mijn racefiets tussen de benen. Ik haal mijn mobiel uit de achterzak van mijn fietsjas, tik op stop en zoek een ander nummer op in de afspeellijst.

​

Eens in de zoveel jaar probeer ik te luisteren naar de favoriete muziek van mijn vader … dé jazz. Op zestienjarige leeftijd, eind jaren zeventig, vond ik op zolder zijn oude jazzplaten. Mijn vader was toen al acht jaar overleden. Ik probeerde een aantal elpees uit maar kon er helemaal niks mee. Van mijn zakgeld kocht ik new wave, punk, rock, reggae en ska muziek. De oude jazzelpees verdwenen achter in de rij maar bij een verhuizing gingen ze als eerste in de verhuisdoos. Het zijn spaarzame herinneringen aan mijn vader, die helaas maar zesendertigjaar oud mocht worden.

​

Als ik, op een regenachtige saaie zondag, de elpees van mijn vader door mijn handen laat gaan, zie ik hem in mijn verbeelding rondlopen in de platenwinkel DISCO-HOEK op de Brouwersgracht 139 hoek Willemsstraat aan de rand van de Jordaan. Ik zie hem door de ramen heen aandachtig rondneuzen in de platenbakken. Mijn toekomstige vader vergaapt zich aan de mooie artistieke  platenhoezen uit die tijd, speurt daarop naar zijn favoriete jazzmuzikanten en pikt er dan een elpee, net zoals ik twintig jaar later talloze keren met veel plezier heb gedaan, op goed geluk uit. Vol verwachting, top of flop.

 

Ik zie hem opgetogen de platenwinkel uitlopen richting de tram. Thuis vlug de jas op de kapstok en de elpee heel voorzichtig op de platenspeler. Dan het moment van de waarheid, valt het tegen of wat gaaf, hij luistert aandachtig en draait de volumeknop omhoog, het ritme pakt hem, het bewegen op de maat gaat langzaam over naar een stoer dansje, weer een draai aan de volumeknop. Ik hoor mijn oma hard roepen, kan het wat zachter Jelle! Hij pakt zijn trompet om een solo mee te spelen. Ik begin mijzelf nu echt te herkennen in mijn vader Jelle, met als enige verschil dat ik speelde op een luchtgitaar. Hij heeft zijn muzikale talent helaas niet aan mij doorgegeven maar aan mijn broer. Ik pak het familiefotoalbum erbij en zie op een vergeelde zwart wit foto mijn vader trompet spelen in een Amsterdams jazzorkest. Volgens mijn moeder was hij nog best goed ook, dat geloof ik graag.   

 

Ik had voor deze ochtend een aantal jazznummers van zijn elpees opgezocht op Spotify en toegevoegd aan mijn afspeellijst. Na vijftien minuten hard fietsen en aandachtig luisteren trek ik het niet meer. Ik word, ook deze keer weer, zo onrustig van al dat trompet-gejengel. De tijd heeft mijn muzieksmaak helaas niet doen veranderen. Hoe kan het nou toch dat ik zo gek ben op simpele recht toe recht aan muziek en stapelgek word van virtuoze jazzmuziek. Zegt dat soms iets over mij?

​

Na even scrollen in mijn afspeellijst tik ik op een nummer van de Britse jazz-rap groep Us3. Zij gebruiken veel oude jazz samples, ik herken er een aantal van de elpees van mijn vader. Gek genoeg kan ik hier juist heel goed naar luisteren, sterker nog, ik vind het heerlijke muziek. Strak swingend ritme van drum, bas en trompet. Mijn vader zou dit vast en zeker ook heel mooi hebben gevonden. Ik kom dit natuurlijk nooit te weten, maar er in geloven dat ik samen met mijn vader geniet van deze jazz-rap voelt heel goed.