BOEKSZ & FOTOGRAFIE
inspirerend & verrassend
Pauline Rote
Welkom, ik ben Pauline en ik schrijf regelmatig voor Boeksz een blog, fotodicht of kort gedicht. Op deze pagina vind je mijn blogs en op mijn andere pagina vind je mijn fotodichten en korte gedichten.
​
Veel lees-en kijkplezier!
Pauline
3. N I E U W E L I E F D E
Ik heb een nieuwe liefde. Eerlijk gezegd is het al een oude liefde. En die roest niet.
​
Als klein meisje zat ik regelmatig al op de steiger bij het landje van mijn grootouders en verwonderde ik mij over de fuutjes die onder doken om vervolgens met mijn oma te wedden waar ze weer boven kwamen. Ik raadde het nooit en dat fascineerde me. Inmiddels weet ik dat ze wel 10 meter onder water kunnen zwemmen.
​
Net als nu kan ik me verwonderen over deze prachtige watervogels. Buiten dat ze heel erg mooi en fotogeniek zijn met hun prachtige tekening en contrasten ben ik vooral verliefd op hun gedrag. En misschien ook wel een beetje jaloers want wie wil nu niet zo bewonderd worden als de fuutjes onderling doen?
Inmiddels ben ik een iets groter meisje maar kan ik nog steeds uren langs de waterkant zitten of regelmatig ook liggen, languit op de steiger en dan nu met mijn camera in de aanslag.
​
samen een hartje
Zodra de allereerste tekenen van voorjaar zich aandienen, al vroeg in februari, kun je het kirrend geluid horen als de fuutjes op zoek gaan naar een partner. Als in een echte speeddate (is dat zo, ik heb dat nog nooit gedaan) glijden ze plat over het water op zoek naar een geschikte partner. (nee ik denk dat speeddaten toch anders gaat)
op de versiertoer
En als ze dan de perfecte match gevonden hebben en het vrouwtje een visje of een veertje heeft aangenomen van haar aanstaande kan het feest beginnen!
kadootjes, wie houdt daar nou niet van
Er wordt druk met de hoofden geschud en gedraaid waarbij ze elkaar diep in de ogen kijken. Misschien ben ik een romanticus maar ik zie echt liefde in hun rode oogjes.
klef en Co
shake it
De hard-to-get-blik waarin de kop verlegen naar achter of opzij gedraaid wordt werkt net zoals de kragen van fuutenbont die worden opgezet. Menig vrouw zou jaloers zijn op zo’n weelderige coiffure. De fuutjes vallen dan ook als een blok voor elkaar en kunnen behoorlijk klef zijn. Ze blijven steeds samen en als de een iets teveel uit de buurt is hoor je de ander al roepen (Schááát…waar ben je?)
ANWB stelletje
perfecte koppel
De ultieme liefdesverklaring is het ritueel als beiden tegelijk onder duiken en met een hap zeewier of iets anders slierterigs tegelijk boven komen en hoog tegen elkaar aan botsen waardoor het lijkt alsof ze boven het water zweven. De spetters vliegen in het rond en het kadootje wordt uitgewisseld als een stel ringen om de liefde te bezegelen. Ik geloof dan ook maar dat het bal geopend is en dat ze daarna getrouwd zijn.
de ultieme paardans
Maar er moeten natuurlijk ook kleine fuutjes gemaakt worden. Dicht bij elkaar en luid kirrend duiken ze vervolgens een rietbosje in waar de vrouw plat op haar buik gaat liggen en met een soort van grommend geluid laat weten dat hij welkom is. Vervolgens is er van de romantiek weinig over als het mannetje met veel kabaal bovenop het vrouwtje springt en zijn gymnastiekoefeningen doet.
Als de klus geklaard is praten ze nog een beetje na onder de bekende baltsrituelen, dat is toch wel weer liefdevol.
Vervolgens moet er ergens in het riet een nestje worden gemaakt en samen bouwen ze aan hun kraamkamer, die daarna ook weer gebruikt wordt als “speelkamer”. En steeds moet er even geknuffeld en geliefkoosd worden.
Maar er zijn regelmatig kapers op de kust die zo’n liefdesnestje willen kraken en daar zijn de tortelduifjes euh fuutjes niet van gediend. Als 2 torpedootjes glijdt het andere koppel door het water en duidelijk is dat ze de pas opgeleverde woning wel even willen bekijken. De mannetjes gillen en grommen een tijdje tegen elkaar, aangemoedigd door de vrouwtjes die elk aan 1 kant hun ega toegillen. Alsof je je in een echte arena begeeft zetten de 2 heren het kabaal aan door met borst vooruit en armvleugels wijd te laten zien wie de sterkste is. Rico en Badr zouden er jaloers op zijn. De climax is wel heel spectaculair, de heren vliegen elkaar niet zachtzinnig in de vleugels en schreeuwen met wijd opengesperde bek nog eens dat die ander toch beter eieren voor zijn geld kan kiezen. Het is echt een gigantisch gespetter en geschreeuw want de dames houden ook hun snavel niet.
Het stopt als 1 mannetje het opgeeft om naar zijn grootste fan toe te zwemmen waarop de ander dat ook doet en een dubbele paringsdans begint. Macht en geweld erotiseert hier blijkbaar nog.
​
​
tussen de coulissen in het liefdes ...
een heftig gevecht tussen 2 rivale
zo klein en zo wereldwijs
Een paar weken later zullen de gelegde eitjes uitkomen en worden de kleine fuutjes geboren in hun gestreepte pyjamaatjes. En al kunnen ze door hun vettige verendek meteen het water in, ze mogen daarna nog een aantal weken op moeders rug om in een heuse watercabrio te worden rondgezwommen.
klein familieportretje
een lekker hapje van papa
Vader is dan druk in de weer met visjes vangen die hij liefdevol onder zorgzaam oog van moeders aan de kleine voert. En leuk weetje: als ze nog heel klein zijn en niet zelfstandig kunnen drinken plukt mams een veer uit haar kleed en voedt haar kleine met de druppels die het veertje meeneemt. Hoe slim is dat!
te groot voor mama
De kleintjes worden al snel groot en mogen soms ook een rondje zelf zwemmen. En zelfs als de kleine eigenlijk te groot is wil die nog bij moeder onder de vleugels terwijl het eigenlijk niet meer past.
Misschien ben ik wel een te erge romanticus maar hoe mooi is de onvoorwaardelijke liefde tussen 2 fuutjes en voor hun gezin? Als klein meisje kon ik dromen over de prins op het witte paard. Nu als groot meisje kijk ik naar de fuutjes en droom ik nog even verder… als je me zoekt zit ik aan de waterkant.
samen slapen
2. K E U Z E S T R E S S
Ik kan gewoon niet kiezen
​
ik ben gewoon een watje
​
hoe handig zou het zijn
om zomaar te beslissen
​
en dan zonder dat je
​
daarover weer gaat kniezen?
​
Ik kan er niet omheen
En hou het gewoon simpel
Ik zet alles nu op één
Het liefst met vlag en wimpel
Ik heb last van keuzestress. Ik kan gewoon niet kiezen. Meestal probeer ik keuzes te ontwijken maar soms moet je wel. Als ik in een restaurant de menukaart zie word ik al zenuwachtig en als ik dan gekozen heb ga ik weer twijfelen. Misschien is er therapie voor.
Hetzelfde euvel heb ik als ik fotografeer. Nee, met foto’s maken heb ik er geen last van. Ik schiet maar en nog een en nog een, want wie weet is die beter dan de vorige. Want wanneer stop je en wanneer is het goed genoeg?
Meestal een klein poosje later bekruipt me dan dat menukaart gevoel. Hoe ga ik straks de juiste foto kiezen?
Eenmaal thuis achter de laptop bekijk ik mijn oogst en pik ik er zo de besten tussenuit. De een is echt wel beter dan de ander. Maar soms ook anders. En hoe kies je tussen anders en anders? Dat kan morgen ook weer anders zijn. Zucht.
Misschien dat die therapeut mij vertelt wat ik zelf al vermoed: ik ben te soft. Ik probeer eigenlijk altijd de harmonie te bewaren. Ach, daar is misschien niets mis mee maar keihard afwijzen ligt niet zo in mijn stijl. En zo voelt het, de foto’s die ik niet kies om in mijn favorietenmapje te mogen plaatsnemen heb ik dus genadeloos afgewezen. En dat is best zielig. Want ze waren ook best mooi maar hebben niet gewonnen in de galerij van de hall of fame.
Die hall is vaak het fenomeen Instagram. Of ik moet een foto kiezen voor een wedstrijd van de fotoclub waarbij ik aangesloten ben. Daarvoor kies ik dan een foto die voor mij ‘de winnaar van de dag’ is en die ook alle eer krijgt.
De ene keer terecht, de andere keer word ik ook hierbij achtervolgd door menukaart nachtmerries en twijfels. Wat doe ik mezelf toch aan?
De keerzijde van die winnaar is de runner up of misschien wel runners up. Die zijn wellicht net zo mooi maar toch van tafel gevallen. Ach, denk ik dan, daar doe ik nog wel een keer wat mee.
Maar dan is er weer een nieuw onderwerp interessant of opeens staat heel Social Media vol met dat onderwerp of misschien erger, ik ben het gewoon vergeten…
En zodoende is de nummer 2 meteen ook de verliezer, hoe sneu dat ook is en gaat die soms voor eeuwig op de reservebank.
Ik vond het tijd om eens in de archieven te duiken en een paar vergeten pareltjes van die bank af te halen, ze verdienen het. En of je het nu mooi vindt of niet, geef ze een beetje credit omdat ik het zielig vind dat ze op de plank hebben gelegen…
Zegt ook misschien wel weer wat over mijzelf, dat net niet gevoel heb ik maar al te vaak meegemaakt. Daar wordt je hard van zeggen ze of in ieder geval harder…toch?
En nu mag ik foto’s gaan kiezen voor dit blog en de cirkel is weer rond…
Ik ga mijn psycholoog maar eens bellen.
Ik kan gewoon niet kiezen
ik ben gewoon een watje
hoe handig zou het zijn
om zomaar te beslissen
en dan zonder dat je
daarover weer gaat kniezen?
Ik kan er niet omheen
En hou het gewoon simpel
Ik zet alles nu op één
Het liefst met vlag en wimpel
1. W E E M O E D
Het gevoel van gemiste kansen bekruipt mij bijna…. Ik had nog…ik wil nog…er zijn geen…de tijd van…is over.
Ik heb last van weemoed.
Noem me sentimenteel maar ik heb moeite met loslaten. In het echte leven maar in dit geval heb ik het over het loslaten van de pareltjes van de seizoenen.
En daar hebben we er het liefst maar 4 van in ons land. Dus 4 keer uitkijken naar alles wat het nieuwe trimester ons brengt en geloof me, dat doe ik. Maar daar tegenover staat loslaten.
Elke winter kijk ik uit naar de lente, de eerste zonnestralen en het ontluiken van de natuur. Het jonge spul, het eerste groen, de eerste dauwdruppels, het eerste vogelconcert…niks is zo heerlijk als de explosie van nieuw leven na een lange winterslaap. Ik ben niet voor niets een lentekind. De omslag en het contrast waar ik naar gesnakt heb na de winter, daar kan voor mij niets tegenop.
En in de lente kijk ik uit naar de zomer…de zwoele zomeravonden, de lange dagen, blote voeten en zonder jas… zelfs zwetend en puffend klagen over de warmte als de mussen hopelijk levend van het dak vliegen lijkt me dan heerlijk. In de natuur staat zomer voor mij gelijk aan vlinders, heel veel vlinders, en libellen. Mijn camera is er gewoon verslaafd aan en ik dus ook.
Maar na de zomer is het eigenlijk ook wel weer heel erg fijn om de herfst in te duiken. En in je nieuwe jas of sjaal om bij een gure herfstwind een fijne boswandeling te maken en de geur van de vochtigheid op te snuiven. Ik kan me bijna geen mooiere kleuren bedenken dan herfstkleuren, wat een feest is dat! En om met de camera zonneharpen te fotograferen hoef je nu eens niet zo heel vroeg op te staan als in de zomer. Om daarna liggend op de naar nat hout ruikende bosbodem de eerste paddenstoelen te fotograferen alsof je ze nog nooit eerder gezien hebt, wellicht hopend op een glimp van de boskabouter (te herkennen aan de rode muts – de blauwe zijn duinkabouters en verdwaald).
Tja, en dan is het opeens winter. Eigenlijk is het best wel fijn als er een dik pak sneeuw valt en jouw voetstappen de eersten zijn zodat je die wondere wereld in alle maagdelijkheid kunt vereeuwigen. De Nederlandse vertaling voor bovenstaande is meestal echter guur, koud, nat en klam en vooral donker. En al kan ik het in huis best gezellig maken met een kaarsje en een kopje soep met de kachel hoog, ik denk dat je al lezend begrijpt dat dit seizoen bij mij niet echt favoriet is. Ik denk dat ik in een volgend leven terugkom als een dier wat geoorloofd winterslaap mag houden.
Maar goed, ik had het over weemoed. Dat is dus het tegenovergestelde van uitkijken naar de seizoenswisselingen.
Op het moment van schrijven hebben we net de hittegolf achter de rug en kunnen we weer ademhalen. Opeens kom ik tot het besef dat we met 1 been in de herfst staan. En heb ik door dat de zomer al vergevorderd is en de deken van herfst in aantocht. Terwijl ik net een beetje gewend was aan de vroege ochtenden, nog volop in de vlinderveldjes stond en overal libelles zag vliegen. Het gevoel van gemiste kansen bekruipt mij bijna…. Ik had nog…ik wil nog…er zijn geen…de tijd van…is over. Met een brok in mijn keel probeer ik dat gevoel weg te slikken, balancerend op de rand van de seizoenen. Want al kijk ik uit naar het nieuwe, in dit geval de herfst, ik ben en was nog niet klaar. En volgens mij is dat dus weemoed. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Weemoed
Liggend op een bed van mos
wil ik de lente vangen
Verlangend naar de zon
toen alles nog in bloei stond
toen alles net begon
Maar o wat kan ik nu met weemoed
als ik de dag wil plukken
dus het oude niet kan laten
en het nieuwe niet omarmen,
soms wil dat eventjes niet lukken
En ik weet het, het is waar
voor alles wat je achter laat
komt een nieuw begin
en voordat je het weet
zit je er midden in