BOEKSZ & FOTOGRAFIE
inspirerend & verrassend
DOEN! Peter Haitsma
Ik ben Peter Haitsma en heb Boeksz & Fotografie opgericht. Leuk dat je er bent. Samen met mijn fiets (stuur) op de foto, mijn trouwe metgezel. Zonder fiets geen foto's. Mijn persoonlijke blogpagina draagt de titel Doen! Waarom? Doen, past wel bij mij, ik ben vooral een doener, kan ook goed nadenken maar ben nog beter in doen.
Doen past ook wel bij deze website, bij de andere bloggers en bij alles wat Boeksz & Fotografie organiseert. Gewoon Doen! Het hoeft niet perfect, het hoeft niet voor de kijkcijfers, wij fotograferen en bloggen voor ons en hopelijk ook voor jouw plezier.
Hieronder vind je een overzicht van mijn blogs. Klik op de afbeelding om de blog te lezen.
Veel kijk-en leesplezier!
Peter
1 4. N E T A L S T O E N
Net als toen
Deze foto is gemaakt door de man die vorige week zondag weer even het jongetje was van toen. Ik heb het over mezelf. Toen, ongeveer vijftig jaar geleden, betrad ik gespannen onze kleine voortuin. Het was hooguit vijf minuten over twaalf. Ik had duidelijke instructies gekregen. Bij het ontbijt, het middageten en het avondeten. De drie momenten op een dag dat ik even stil zat. Hele duidelijk instructies. En terecht, ik ging iets doen wat ik eigenlijk nog niet mocht doen.
'Kijk goed uit, doe voorzichtig.' Ja mam. Daar was vijf over twaalf het moment waar ik naar had uitgekeken. Ik stond buiten in de vrieskou. Mijn moeder en mijn vier jaar jongere broertje stonden voor het raam. (Mijn vader was toen al overleden) Zij zwaaiden naar mij, en ik zwaaide enthousiast terug. De oudere buurtkinderen en hun vaders waren al begonnen. Het kabaal was oorverdovend. Gillende vuurpijlen en keiharde knallen. Ik had van mijn lieve bezorgde moeder de aller, allerkleinste rotjes gekregen en uiteraard een pakje sterretjes. Ik vond het geweldig, mocht in m'n uppie vuurwerk afsteken. Ik ging er helemaal in op, zag en hoorde het grote vuurwerk om me heen totaal niet. Had alleen maar oog en oor voor wat ik zelf aan het proberen en ontdekken was. Lekker bezig in m'n eigen wereldje. Nu, vijftig jaar later, kan ik me nog herinneren hoe ik toen genoot.
Mijn moeder is nog steeds mijn grootste fan, en overigens ook nog steeds heel bezorgd, maar ik mag inmiddels verder dan de tuin. Vorige week zondag werd ik opeens weer dat jongetje van toen. Ik was vroeg wakker en moest naar het toilet, zag door een raampje de mist en ben vlug spontaan naar buiten gegaan, met alleen mijn mobieltje in de achterzak.
Tien minuten later lag ik op een steiger in een mistig meer, met mijn mobieltje vlak boven het koude stilstaande water te fotograferen. Geweldig. Ik ging er helemaal in op. Had geen oog voor de langslopende fotografen met hun camera's, lenzen en statieven. Had geen gedachte aan alle vervelende toestanden in de wereld. Ik had alleen oog en oor voor wat ik om me heen ontdekte en probeerde daar een mooie foto van te maken. Van en in m'n eigen wereldje. Net als toen.
13. Echte Liefde
Zij sprong in mijn jonge tienerjaren mijn leven binnen. Er was meteen een klik. Zij heel klein, donker en krulletjes. Ik heel lang, wit en sluikend haar. Allebei jong en spontaan. Zij druk en aanhalig. Direct gaf ze mij haar vertrouwen en al snel deden wij alles samen.
Zo zat zij op een mooie zeildag met haar neus in de wind op de voorkant van mijn zeilboot te genieten. Een windvlaag zorgde ervoor dat de boot plotsklaps heel schuin ging waardoor zij spartelend vanaf het dek gleed. Dat was schrikken. Zij zwom paniekerig achter de zeilboot aan maar die voer te snel. Ik ging vlug overstag en zeilde terug, maar kon haar - door de snelheid van de boot - niet aan boord krijgen. Pas bij de derde poging lukte het en tilde ik haar met veel moeite voorzichtig uit het water.
Zij schudde de natte haren droog en ging dicht naast mij in de kuip zitten. Ze keek mij aan … en zei niks! Zij bibberde na van het koude water en ik sloeg mijn sweater om haar ranke schouders heen en wreef haar droog. Ze keek niet boos of teleurgesteld zoals je dat nu verwoordt. En maakte ook geen denigrerende opmerkingen over mijn zeilkunsten. Ik aaide haar, sprak lieve woordjes om gerust te stellen en zag in haar prachtige bruine ogen dat het nog steeds goed zat tussen ons. We zeilden heerlijk verder.
’s Avonds maakten wij, weer of geen weer, lange wandelingen. Als zij naar de kapper moest bracht ik haar op de fiets. Zij zat parmantig voorop en genoot van de wind in haar snoet. Wij steunden elkaar wanneer nodig. Ik was er voor haar toen zij een paar dagen een harde plastic kap om haar hoofd moest dragen, zodat ze niet bij een wond op haar lichaam kon komen. Zij was er altijd voor mij, elke dag als ik thuis kwam van school begroette ze me zo intens alsof zij mij weken niet had gezien.
Bij het bekijken van foto’s van toen bedenk ik mij nu, dat zag er toch wel bijzonder uit. Zo’n lange teenager met een kleine dwergpoedel. Maar de liefde houdt gelukkig geen rekening met kleur, lengte of ras. De onvoorwaardelijk liefde en het vertrouwen was er tot het eind. In mijn late puberjaren werd zij ziek. Na een kort ziekbed vol liefde, tranen en berusting moesten wij haar helaas bij de dierenarts laten inslapen.
1 2. H I J W E L
Hij wel
Ik heb er twee, eentje in de tuin en eentje in huis. De tuinbank en de bank in de woonkamer. De tuinbank heeft mijn voorkeur, maar dan moeten wel alle condities kloppen. Zoals een felle zon die op de parasol schijnt. Ik kan dan heerlijk in de schaduw liggen dagdromen.
De bank in de woonkamer staat op plek twee. Daar dagdroom ik met muziek op de achtergrond of met een wieleretappe op tv. Onze kat Tom heeft er veel meer dan twee. Hij ligt in de tuin en in huis op alle mogelijke plekken. En op elke plek super relaxed. Ook op de niet logische plekken kun je hem op elk moment van de dag dromend aantreffen.
Hij ligt, dat wil ik ook wel even melden, eerlijkheid voor alles, nooit echt in de weg. Je stapt makkelijk over hem heen. Op de kast ligt hij buiten de looproutes en in de kast ligt hij uit zicht. Hij ligt vol overgave en dat verhoogt de rustgevende sfeer in huis. Dat is ook zijn enige opdracht, zorgen voor gezelligheid en sfeer.
Tom doet zijn werk goed. Hij krijgt daar alle ruimte voor, en wordt daarin niet gestoord! Niet door mij, niet door de kinderen en niet door mijn vrouw. Hij mag dit allemaal maar gewoon doen en het wordt ook nog eens nog op prijs gesteld. Er worden lieve woordjes tegen hem gefluisterd. Hij krijgt een zacht aaitje over zijn kop en er wordt lekker onder zijn kin gekriebeld.
Dat gaat bij mij daarentegen toch heel anders. Geen kriebeltje onder mijn kin. Geen lieve woordjes. Ook nooit geen aaitje over mijn bolletje als ik lig te dagdromen. Maar wel stiekem foto’s maken van mij en delen via de gezins-app. Met daarbij ontzettend leuke teksten. Zo heel erg grappig. Of nog erger, er worden gewoon opdrachten gegeven. Dit terwijl ik dus lekker lig te dagdromen, of ik straks dit en dat nog even wil doen voor een bepaalde tijd. Deze zéér dringende opdrachten worden ook nog eens een paar keer herhaald met telkens als vaste afsluiter een zéér overdreven luid 'Hoor je mij wel?’
Ik doe net als onze kat die gekriebeld wordt ... een oogje open - glimlach ... en droom verder totdat ik plotseling ruw uit mijn dagdroom wordt geschud ‘het is al bijna tijd!’
- Dus gelijke rechten voor man en kat en waarom kunnen vrouwen er niet tegen als je als man even helemaal niks doet?
1 1. L O O P J E
Gecompliceerd loopje
Ik waarschuw maar alvast, dit is een gecompliceerd verhaal. Met maar liefst vier ingrediënten. Het eerste ingrediënt: ‘Jans, hou je buik in, schouders naar achter, sta recht op - Ja juf.’ Dit verhaaltje vertelde mijn moeder regelmatig tegen mij toen ik als puber de hoogte inschoot en veel optrok met kleinere vriendjes.
Het tweede ingrediënt komt van mijn fysiotherapeute. Ik had schouder- en rugklachten en ze nam mij mee naar buiten waar ik een stukje moest lopen. De diagnose was snel gemaakt. 'Te gespannen, omlaag die schouders, ontspan ze en zwaai losjes met je armen als je loopt.'
Het derde ingrediënt komt van overzee. Van John Cleese, iedere keer als ik zijn Silly Walk zie, schiet ik in de lach.
Het vierde ingrediënt komt van eigen observatie. Ik zie met regelmaat iemand van mijn leeftijd al wandelen waarbij ik denk: dat loopje ziet er niet al te soepel uit, korte pas, stijve houding, licht voorover gebogen.
Tijdens een wandeling bedacht ik opeens: hoe ziet mijn eigen loopje er eigenlijk uit? O nee, het zal toch niet …. Vervolgens dacht ik tegelijkertijd aan de juf van mijn moeder, mijn fysiotherapeute en het loopje wat ik regelmatig zie. Tijd voor actie: ik trok mijn buik in, rechte de rug, bracht mijn schouders omlaag, begon losjes te zwaaien met mijn armen en ik vergrootte mijn pas.
Ik was helemaal in mijzelf gekeerd, druk bezig om in de juiste pas te lopen, toen ik een bekende stem 'Hoi Peter' hoorde zeggen. Ik keek op en schuin voor me stond een oude schoolkameraad. Ik dacht aan de blik in zijn ogen te zien dat hij mijn nieuwe loopstijl had opgemerkt en druk bezig was om te bedenken wat ie daar nou mee aan moest. Ik zei hoi terug of er niks raars met me aan de hand was. We bleven even staan praten over vroeger en het weer.
Toen ik daarna verder probeerde te lopen in mijn nieuwe flitsende stijl, hoorde ik achter mijn rug m'n oude schoolkameraad in zijn gedachte roepen: ‘Hey Peter ... S I L L Y W A L K !’ Daarop schoten mijn schouders, rug, buik en paslengte terug in oude modus. Weg jeugdige loop, terug naar eigen vertrouwde stijl ... ach, wat kan mij het ook schelen. "Ontspannen" liep ik verder.
- De foto mocht ik lenen van Marleen van Eijk. Daarvoor dank.
1 0. T R A A G
... aan de overkant van het slootje staat in het weiland nog een schaap. Ik knijp in de remmen en denk gaat dat schaap nu over het slootje springen en ...
Traag
Het is wederom niet gelukt. Ik had hier graag mijn allermooiste foto willen laten zien. Maar niet dus. Ik heb uiteraard wel een rits steengoede smoezen. Maar volgens mijn kinderen is er maar één oorzaak: 'Pap, je bent te traag'. Ik ontken, maar oordeelt u zelf.
Ik rij op m'n fiets over een smal dijkje met boven mij een prachtige Hollandse wolkenlucht, en zie plots schuin voor me drie schapen in een rijtje in de berm vlak naast een slootje staan. Aan de overkant van het slootje staat in het weiland nog een schaap. Ik knijp in de remmen en denk gaat dat schaap nu over het slootje springen en achter in de rij aansluiten bij zijn kudde. Kunnen schapen eigenlijk wel springen? De sloot is niet al te breed, maar toch.
Ik kom met mijn fiets langzaam tot stilstand. Jawel hoor, het schaap springt met een mooi stijlvol boogje over de sloot heen. Heel gaaf om te zien. Maar waarom zit mijn camera nog in m'n rugzak. Dit had een top foto kunnen zijn.
Zo maak ik zonder camera regelmatig mijn allermooiste foto. Zo fietste ik op een zondagochtend door een mistig landschap. Genietend van de heerlijke sfeer. De zon deed zijn best om de mist te vervagen.
Op een houten bruggetje over een brede sloot stopte ik even. Ik hoorde gepraat ergens in de mist. Ik buk en pak mijn bidon uit zijn houder om wat te drinken. Uit de mist doemen langzaam twee kanoërs op. Prachtig beeld. De mannen peddelen parallel aan elkaar en hun ranke boten snijden door het stilstaande water. Ik zie de allermooiste foto voor mijn neus te voorschijn komen en vervolgens zie ik 'm direct onder mijn voeten weer verdwijnen. Dit had mijn allermooiste foto's kunnen zijn - moeten zijn. Maar waarom stond ik daar met een bidon in de aanslag i.p.v. met mijn camera.
Nu moet ik in woorden mijn “allermooiste foto" aan jullie laten zien. 'Hele trage reactie pap', hoor ik mijn kinderen denken.
Maar deze foto dan. Ook mooi toch? Hiervoor had ik toen alle tijd. Er was geen dier dat iets leuks deed en er doken geen prachtige modellen op. Er was die ochtend enkel onze vertrouwde zon die in een vast ritme opkwam in een muisstil landschap.
En mijn allermooiste, die ga ik zeker nog maken.
9. G E T A L
Vlak voordat wij bij een brede prutsloot aankwamen ontsproot mij een geniaal puberplan. Als jullie mij 1 gulden geven zwem ik de sloot over?
Getal
Het is midden in de nacht. 02:19 om heel precies te zijn. Ik stap uit bed en loop richting het toilet. En denk 'Bijna ... net niet, heel jammer'.
Altijd als ik 's nachts ontwaak kijk ik direct op de wekker. Ik had heel graag wakker geworden op 02:20. Waarom? ... Geen idee, maar als ik wakker moet worden dan heel graag bij getallen als: 02:20 , 03:33 of 04:56. En heel graag bij 00:00, maar dat overkomt mij zelden. Gelukkig maar, want dan slaap ik nog maar net.
Het bezig zijn met getallen is denk ik in mijn pubertijd begonnen. Wij moesten tijdens gymles een rondje door de polder rennen van 5 kilometer. Vlak voordat wij bij een brede prutsloot aankwamen ontsproot mij een geniaal puberplan. Als jullie mij 1 gulden geven zwem ik de sloot over? Met een opbrengst van maar liefst 9 gulden stapte ik voorzichtig in de prutsloot en ploegde mij door de dikke laag modder heen naar de overkant. Op de terugweg zag ik, onder luid gejoel en gelach, de gymleraar komen aanfietsen. Hem had ik nog niet verwacht.
Ik klom uit de sloot en begon, onder de modder en groene kroos, aan de loop van 5 km. Mijn gymleraar die al die tijd niks had gezegd kwam naast mij rijden. 'Peter, zo'n bijzondere sportieve prestatie wordt beloond' .... twee maanden later stond er op mijn rapport een 9 voor gym. Ik was stom verbaasd, normaal grossier ik in zessen en zevens en nu een negen. Wat een heerlijk getal op je rapport.
Vlak voor de zomer werd ik 18 jaar (2x9). Ook zo'n mooi getal, daar heb ik meer sympathie voor dan voor de zogenaamde prachtige ronde getallen van 30, 40 en 50. En wat te denken van 60. Wat een verschrikkelijk getal.
Afijn, verder met mijn verhaal. Met vrienden ging ik die zomer bollen rapen in een naburige polder. 05.30 opstaan. 50 minuten fietsen. Om vervolgens de hele dag op een stuk land, zonder beschutting tegen de bloedhete zon, op je knieën bloembollen uit de droge harde grond te rapen. Tussendoor zware kisten op stapelen en als je geluk had mocht je op de tractor rijden.
Op vrijdagmiddag ontving ik van de boer 360 gulden. En op zaterdag ging ik in m'n skapak, met stropdas van buurman, met de trein naar Zandvoort. 160 gulden in de portemonnee. Ik ging niet naar het strand of een terrasje maar liep direct van het station naar het casino. Er waren 2 opties. Of ik ging de week daarop uitslapen, zeilen, zwemmen en feest vieren of ik lag de week daarop weer op m'n knietjes op het bollenveld.
Die maandag ging de wekker om 05:30. Tijd om van geluksgetal 9 te veranderen.
8. QUARANTAINE
Na een dag of zeven ging ik thuis even iets ophalen, de kinderen zouden er niet zijn, maar opeens kwam onverwachts mijn zoon binnen, ik brak meteen en begon te huilen.
In quarantaine
Vier keer in quarantaine. De eerste keer 7 weken, de tweede keer 1 uur en 40 minuten, de derde keer 10 dagen en de vierde keer een krappe 2 weken.
Ik was een tienjarig jongetje bij mijn eerste zeven weken in quarantaine. Ik had in de wintermaanden geelzucht gekregen. Ik kon niet naar school en er mochten geen vriendjes komen spelen. Ook geen familiebezoek. Zeven weken lang lag ik op bed met Dik Trom, Pietje Bel en de eeneiige tweeling Hielke en Sietse Klinkhamer. Mijn moeder verraste mij twee keer in de week met een stapeltje nieuwe boeken. Dat was telkens een feestje. Het is (nog) niet wetenschappelijk bewezen maar al die kwajongensstreken van Dik, Pietje, Hielke en Sietske moeten wel van invloed zijn geweest op mijn keetgedrag later in de pubertijd.
De 1 uur en 40 minuten in quarantaine was op een mooie zomerse zondag in een herentoilet op station Alkmaar. Op de terugreis van Texel naar huis moest ik even plassen. Een kwartje in de automaat, ik naar binnen, maar kon er niet meer uit. Het toilet, zonder raampje, was voor een puber van 1,93 m wel heel klein, en helaas bleek de deur veel sterker te zijn dan mijn Dr. Martens schoenen. Na 1 uur en 40 minuten werd ik bevrijd door twee koks (in vol ornaat). Applausje voor de koks.
Elf jaar geleden moest ik voor 10 dagen in quarantaine. Door een jodium slok (vanwege medische oorzaak) was ik radioactief, en mocht daarom niet in de buurt van mijn kinderen komen, wel bij mijn moeder die was toch al oud! Ik sliep weer in mijn oude slaapkamertje en werd als vanouds door mijn moeder vreselijk verwend. Elke dag een lekkere koek bij de koffie en na het eten een heerlijk toetje. Ik hoefde helemaal niks te doen, was ook wel behoorlijk ziek. Ik las naast een stapeltje nieuwe boeken ook nog wat oude Kameleons en Pietje Bel. Mijn buurjongen logeerde ook bij z'n moeder, vanwege een scheiding, maar ook deze keer mocht ik niet met hem buiten spelen.
Na een dag of zeven ging ik thuis even iets ophalen, de kinderen zouden er niet zijn, maar opeens kwam onverwachts mijn zoon binnen, ik brak meteen en begon te huilen. Lastig hoor, je kinderen niet mogen zien.
De laatste twee weken in quarantaine waren vrij recent. Nu samen met m'n vrouw. Elk nadeel heb zijn voordeel, mijn zoon deed alle boodschappen. 'Jam is echt goed', zei hij tegen mij in de keuken. 'Wat bedoel je met is echt goed', vroeg ik hem lachend. 'Heel goed, jam kost ongeveer 1 euro en je doet er heel lang mee. Vleeswaren zijn drie keer zo duur en het is hier in twee dagen op. Jam is echt goed.' Dus jam op brood. (Voor een paar dagen.)
Het grootste verschil met de vorige drie keer in quarantaine was dat toen de wereld gewoon door draaide en dat ik bij terugkomst weer in de sneltrein van alle dag kon stappen. Nu stapte ik bij terugkomst in een boemeltreintje die met horten en stoten traag op weg ging naar een nog onbekend eindstation.
Blijf voorzichtig allemaal, hou je haaks, Groet Peter
7. W E R E L D
Ik dacht op het meertje zelfs niet aan grote persoonlijke problemen zoals huiswerk en het plakken van een lekke fietsband. Ik was alleen maar met vriendjes aan het zeilen en zwemmen.
(Mijn) Wereld!
Twee surfers en een zeiler trotseren de harde wind en genieten van het warme voorjaarszonnetje. Ik wandel langs 'mijn' meertje. Waar ik als tiener zo vaak heb gezeild. Het is ongeveer 4 km lang en een paar honderd meter breed. Als ik daar zeilde, zwom of kampeerde was het mijn hele wereld. Ik was er niet mee bezig en had geen enkel idee wat er zich afspeelde achter de kerktoren, achter de grote silo's langs de Zaan of achter de dijken van de polder. Ik dacht op het meertje zelfs niet aan grote persoonlijke problemen zoals huiswerk en het plakken van een lekke fietsband. Ik was alleen maar met vriendjes aan het zeilen en zwemmen. Genoot van de vrije sfeer op het water midden in de natuur.
Bij honger en dorst zeilden wij naar een van de uiteindes van onze wereld, naar een van de twee haventjes aan de randen van het meer, daar aten wij een patatje en dronken wij een blikje cola. De boterhammen van moeder bleven nog even in de plunjezak. Nu ik vandaag als vijftiger langs het meertje wandel, lijkt mijn wereldje van toen zo nietig, en ben ik juist in mijn hoofd alleen maar bezig met alles wat er in de hele wereld gebeurd. Het coronavirus heeft zich in mijn hoofd genesteld. Nieuwsbericht voor nieuwsbericht. Het is ook letterlijk heel dichtbij gekomen en ik maak me veel zorgen om geliefde mensen dichtbij, maar ook om alle mensen ver weg in de hele wereld, om wat er nu en in de toekomst gebeurt.
Ik maak me zorgen om al die mensen wiens eigen wereld volledig overhoop is geschopt. Voor vandaag en voor altijd. Ik probeer tijdens de wandeling te ontspannen, maar dat lukt niet, ik blijf piekeren en kan mezelf niet afleiden. Ik bel dagelijks met mijn moeder van 86. Door isolatie is haar wereldje weer wat kleiner geworden. Zij gaf mij zoals altijd het beste advies: doe wat je kunt doen jongen ... maar probeer ook af en toe een beetje te ontspannen.
Doe wat je kunt en zorg goed voor jezelf,
Groet Peter
6. Afspraakje
Het was nog een klein stukje rijden in het donker. In de verte zag ik de verlichte klaslokalen. Dichterbij hoorde ik gepraat en gelach. Ik remde krachtig om indruk te maken, ging hard onderuit, maar niemand die het zag. Trok mijn handschoenen uit, lag ze op het koude besneeuwde gras en ging er op zitten. Draaide de pukkel van mijn rug en wilde mijn gympen pakken en mijn schaatsen uittrekken, maar zag tot mijn schrik alleen schoolboeken.
Onderweg verloren! Wat nu ... de eerste bel klonk. De hele schooldag op sokken of ... . Ik schaatste in rap tempo terug. Balen. Maar ik piekerde over een veel groter probleem. Ik had om elf uur, tijdens schooltijd, een afspraakje met een meisje gemaakt!
Toen ik tegen mijn moeder vertelde dat ik niet naar school wilde gaan, ging het resoluut van. 'O nee Peter, je gaat vandaag niet spijbelen, je gaat gewoon naar school.
Mijn gympen vond ik bij een kluunplaats. 'Peter, je bent te laat.' Ja klopt, antwoordde ik. 'Eruit, sla dit uur maar over.' Maar ik ben onderweg mijn schoenen verloren. Mijn klasgenoten barstte in lachen uit. 'Nog de grapjas uithangen ook ... eruit Peter.' Ja, maar ... ik was op de schaats en ... 'Op de schaats naar school, zo zo... ga dan maar zitten'. Onder luid gejoel nam ik plaats.
Daar zat ik dan. Over twee uurtjes had ik mijn (allereerste) afspraak met een meisje en kon er niet naar toe. Stomme school! Wat nu ... bij de conciërge is een telefoon, maar wat is haar nummer en wat gaat zij zeggen, zij spijbelt natuurlijk zelf wel.
Maar toen vond er een kerstwonder plaats. De conrector kwam de klas binnen. 'Door de te verwachte sneeuw en gladheid kunnen veel leerlingen de school niet bereiken. Daarom geven wij ijsvrij, jullie mogen na deze les naar huis en dus al met kerstvakantie.' Wat ... ijsvrij. Hoe mooi kan het leven zijn.
Na de bel schaatste ik zo hard als ik kon naar de afgesproken plek. Daar kwamen wij tegelijkertijd aan. Zij lopend met de schaatsen in haar handen. Ik remde weer stoer, dit keer bleef ik overeind, en ik was precies, maar dan ook precies op tijd op mijn eerste afspraakje ooit.
Het werd een geweldige kerstvakantie. Ik zie dat meisje nog elke kerst, ben met haar getrouwd ;-)
5. Perfect
Sommige karaktereigenschappen zijn zowel positief als negatief. Zoals perfectionisme, die wordt vaak door slimmeriken bij een sollicitatiegesprek toegepast om een omkeer antwoord te geven op de vraag ... een negatieve eigenschap van mijzelf? ... even nadenken ... ja ik ben wel een beetje perfectionistisch wil altijd alles zo goed mogelijk doen, misschien soms iets te goed!
Perfectionisme brengt mij voordelen en nadelen. Het helpt mij de dingen zo goed mogelijk te doen maar deze week zat het mij een beetje dwars! Nadat ik een rijtje van drie foto's had geplaatst werd ik even afgeleid en toen ik het rijtje later controleerde zag ik dat twee foto's in de verkeerde volgorde stonden. Omdat er toen al veel positieve reacties onder waren vermeld kon ik het eigenlijk niet meer veranderen.
Je wil het perfect doen. Je ziet de fout, maar kan die vervolgens niet herstellen. Dus moet je de fout zichtbaar laten voortbestaan en daardoor word je steeds weer herinnerd aan je fout! Daar kan dus een perfectionist niet tegen! Zo irritant. Maar ach zo erg is dat toch niet, wie ziet nu dat foutje, niemand weet toch wat de beoogde volgorde was. Maar een perfectionist is niet zo goed in relativeren. Die krijgt last van een zeurend stemmetje in zijn hoofd ... kijk er nog eens goed na ... als ik nu dit en dat had gedaan dan ... of het is toch veel mooier en beter als ... .
Dat stemmetje in mijn hoofd is eigenlijk mijn persoonlijke interne VAR (de Video Assistant Referee, dit jaar ingevoerd bij voetbalwedstrijden). Mijn VAR bekijkt nog eens van alle kanten mijn keuzes en komt soms met een positief en soms met een negatief oordeel. Maar net zoals bij de VAR op de voetbalvelden is dat wel een heel eerlijk oordeel. En dat is goed te accepteren. En ach zeg nou zelf, af en toe één foutje maken is zo erg toch niet!
Ook met fotograferen ervaar ik voor- en nadelen van perfectionisme. De horizon staat altijd kaarsrecht. Maar is perfect eigenlijk wel perfect! Als ik soms lang kijk naar een perfecte foto wordt ie weleens saai. De perfecte foto is dan desondanks zijn perfectie niet in staat om lang mijn aandacht vast te houden. Net als bij een hele mooie vrouw. Zij wordt voor mij pas echt interessant als zij net niet helemaal perfect is. Je blijft daardoor langer kijken, er is meer te zien, meer om over na te denken. Zij krijgt iets eigens, iets speciaals wat alleen bij haar hoort.
Je zou verwachten dat ik met het schrijven van mijn blogs ook perfectionisme nastreef maar het toeval wil dat ik juist helemaal niet goed ben in taal en zeker niet in grammatica. Ik smurf regelmatig de d en t's. Maar de wil en het plezier om mij te uiten met foto's en taal wint het gelukkig van mijn perfectionisme.
Ik was lang aan het twijfelen, een veel voorkomende eigenschap van perfectionisten, welke foto perfect bij deze blog past. Ik kon niet kiezen. Totdat op een perfecte voetbalavond in de laatste seconde een tot dusver perfecte voetbaldroom uiteenspatte.
Het beeld van dat moment op tv, zag en voelde ik terug in deze foto (IG / Mathijs de Ligt). De foto is genomen in de laatste seconden van de wedstrijd vlak nadat de tegenstander het beslissende doelpunt had gemaakt. Deze foto is voor mij perfect, omdat ik nu al weet dat wanneer ik over tien jaar deze foto tegenkom in een magazine. De foto op dat moment, dus tien jaar later, precies het gevoel bij mij naar boven brengt van het moment vlak na het doelpunt, het onbeschrijfelijke moment dat een perfecte voetbaldroom uiteenspatte!
Fijn weekend, Groet Peter
4. Vergelijken!
Met veel plezier werk ik elke week alle blogs uit voor de website. Ik hou van blogs en columns. Laat mij graag verrassen door nieuwe inzichten of juist het herkenbare. Kan genieten van andermans vakmanschap en zijn of haar authentieke kijk op de dingen.
Zo ook met blogs over onderwerpen waar ik niks vanaf weet en waar ik me eigenlijk niet echt voor interesseer. Zoals bij een gedreven chef-kok die blogt over een niet alledaags gerecht met veel gedetailleerde aanwijzingen, voeg dan nu een kwart theelepeltje Oregano toe! Waarvan ik dus zeker weet dat ik al die tips weer heel snel vergeet, maar op het moment kan ik ze geboeid tot mij nemen!
Ik zie Janneke ook als een chef-kok. Zij blogt in haar natuurblog gepassioneerd over het kleine in de natuur, terwijl ik juist geniet van het grote geheel. Macro versus landschap! Maar bij het uitwerken van haar blogs geniet ik enorm van haar persoonlijke kijk en kennis van de kleine wondertjes in de natuur.
Ik lees mijn hele leven lang al graag columns. Ooit begonnen met de achterkant van het weekblad de Donald Duck. Daar staat altijd een leuk verrassend eigenzinnig kort verhaal! Hield vroeger ook van het draaien van singeltjes. Kort en krachtig. Zoals ik vroeger vaak een singeltje meerdere keren afspeelde, lees ik nu blogs en columns in magazines en kranten vaak nog één keertje door. Hoor en zie dan nieuwe details, die mij de eerste keer niet waren opgevallen.
Ik spiegel mij ook graag aan columns / blogs. Herken ik mij in hun verhaal! Waar sta ik, hoe zie en doe ik dat zelf! Hoe denk ik daar eigenlijk over? Het geeft inzichten over alles om me heen maar vooral over mijzelf, daardoor leer ik mijzelf beter kennen.
Zoals met de blogs van landschapsfotograaf Jos over zijn fotoreizen naar verre bestemmingen. Hij bereid zijn reizen zeer gedegen voor en op bestemming aangekomen zoekt hij met veel kennis een mooie compositie in het landschap. Daarbij rekening houdend met allerlei details die later het verschil gaan maken tussen een mooie en een échte top foto. Daarna heeft hij nog het engelengeduld om te wachten tot de elementen van de natuur precies op hun plek vallen in de van te voren door hem bedachte compositie.
Ik daarentegen stap s'ochtends vroeg in het donker op de racefiets en rij met een omweg naar mijn werk. Terwijl ik door de polders heen cross kijk ik richting de plek waar de zon nog moet opkomen, en zoek ik onrustig naar mogelijke composities in het landschap. Als ik zie dat de zon op het punt staat om door te breken, zoek ik dé dichtstbijzijnde compositie op voor een mooie foto. Dan ga ik helemaal op in hét moment, na tien minuten stap ik snel weer op de fiets om niet te laat op mijn werk aan te komen!
Ik zie Jos als een voetballer die gespecialiseerd is in het nemen van vrije trappen. Iemand die daar dagelijks op traint, zich gedegen voorbereid op de wedstrijd, alles weet over de grasmat, de bal en hoe de de doelman keept. En op het moment van de vrije trap vanuit alle rust beoordeeld waar en hoe hard hij de bal moet raken, om die vervolgens met veel precisie over het springende muurtje in de linker bovenhoek van het doel te plaatsen.
Terwijl ik als spits van het voetbalteam de hele wedstrijd onrustig vlak voor het doel heen en weer sprint, zoekend tussen de verdedigers naar de juiste plek, om als dé voorzet komt die met voet, hoofd of wat dan ook langs de doelman in het doel te krijgen. Tja, wat een blog over landschapsfotografie al niet bij mij kan losmaken!
Ik kan bij het verwerken en of lezen van een blog helemaal op gaan in het verhaal. Daar heb ik wel vaker last van! Ik ben ooit na het zien van een film 's avonds laat met een paraplu en jas aan de hond gaan uitlaten. Toen ik buiten liep was het warm, heel erg warm, op die zwoele zomeravond was er geen wolkje te zien, geen enkele kans op ook maar één drupje regen! Dat was in de film wel anders daar regende het aan het einde voortdurend!
Nu ging ik nog net niet na het uitwerken van de blog van Jos, waarin hij het heeft over temperaturen van min 15 in Noorwegen, met handschoenen, sjaal en muts naar buiten, maar het scheelde niet veel.
Hoe fotografeer jij, met welke sport en/of sporter kun je jouw stijl vergelijken?
Dank je wel voor je aandacht, en bezoek ook even de andere bloggers op de website. De foto's bij deze blog zijn van Jos Pannekoek en Janneke van der Pol. De foto van het polderlandschap is van mij.
Fijne dag, Groet Peter
3. Mistig
Van de week raakte ik in gesprek met een oude schoolkameraad. Wat ik nu zoal doe? Ik vertelde enthousiast over mijn fotograferen.
Op zijn vraag; wat ik dan wel fotografeerde? Vertelde ik over mijn fascinatie voor fotograferen in de mist. Hij trok een verbaasd gezicht. Waarom fotograferen in de mist, wat heeft dat voor zin, dan zie je toch niks!
Ik schoot in de lach. Ja maar, begon ik ... na een tijdje knikte hij van ja ik snap het, maar of hij ook begreep waarom!
Tja, waarom vind ik het eigenlijk zo leuk om in de mist te fotograferen, zit het in de genen, in de opvoeding, is het soms cultureel bepaald? Of vind ik het gewoon mooi!
Vroeger kon mist het gevaar brengen of je metgezel zijn, als je verscholen in de mist het kasteel benaderde om de wachtpost te verrassen. Vandaag de dag ga je niet meer verscholen in de mist naar je werk, maar wil je juist onderweg graag gezien worden en ben je voorzien van felle mistlampen!
Mist veranderd een plek! Mist verbergt uitzichten. Daardoor kan de kijker zijn eigen beeld bedenken bij wat hij ziet. Zoals bij een vage songtekst waarvan je geen idee hebt wat de zanger nou precies met zijn tekst bedoeld, maar vervolgens kun je flarden van die tekst wel inpassen bij je eigen gevoel.
Zo kun je als tekstschrijver / fotograaf een alledaagse plek door een mistfoto er totaal anders laten uitzien. Je kunt die plek even laten loskomen van de werkelijkheid en één magische sfeer meegeven.
Zoals bij deze eerste foto's van een steiger in de koude ochtendmist. Wat is jouw beeld bij deze foto ..... waar bevindt zich de steiger en welke functie heeft de steiger?
Op de tweede en derde foto kun je zien dat de foto is genomen naast de eerste of laatste - het hangt ervan van welke kant je het benaderd - windmolen van de Zaanse Schans. Onzichtbaar door de mist is de overkant van de rivier de Zaan, één oever met tig lelijk uitziende fabrieken. Rechts naast de steiger stond ooit de meest chemische fabriek van de Zaanstreek, de grond is er zwaar bevuild. Niet de meest idyllische plek om een frisse duik te nemen!
Mist vervaagt het totale beeld en geeft je gedachten onbegrensde vrijheden om dat beeld in te vullen. Maar in het leven zelf hou ik helemaal niet van mistig (vaag). Dan wil ik juist wel de overkant zien en een goed helder beeld krijgen van de situatie. Wil graag duidelijkheid, niks geen eigen invulling door anderen, wil weten waar ik aan toe ben.
Zou ik juist daarom het fotograferen in de mist zo leuk vinden, dat je onbewust ontsnapt aan de alledaagse realiteit, dat je even in één andere wereld vertoeft en dat je de omgeving in sfeer en tijd anders beleeft.
Bij de foto van het bootje op het meer (Deze foto kun je nu vinden bij blog 8. Mijn wereld!) geeft de mist meerdere seizoen- en landen mogelijkheden. De foto kan in het voorjaar of in de zomer zijn genomen. Op een meer ergens in het zuiden van Frankrijk of in het noorden van Italië. Of overdrijf ik nu!
Maar het blauwe meer is zonder mist een meertje met rietkragen aan de overkant. Een oer-Hollands polder meertje, vijf minuutjes lopen van mijn huis, gefotografeerd op een mistige ochtend in september.
Als ik foto's maak in de mist hoef ik mij vandaag de dag niet meer druk te maken over een onverwachts opdoemende vijand, meestal word ik langzaam door de zon benaderd, eerst nog lichtjes ongezien, daarna steeds kleurrijker, om uiteindelijk fel toe te slaan. Heerlijk!
Hieronder staan mijn eerste twee blogs, met bij de tweede heel toevallig mistfoto's! Ik waardeer het zeer als je een reactie wil achterlaten, dat kan onderaan deze blogpagina, je kunt ook op de link klikken.
2. Deelnemer of toeschouwer
Het overkomt mij weleens op een feestje. Meestal totaal onverwacht.
Het slaat toe op een moment dat het feest in volle gang is en ik opeens even helemaal alleen kom te staan. Overal drukte en ik beland – onbewust – in een stille observatiemodus. Van deelnemer aan het feest verander ik in een toeschouwer.
Alles wat er om me heen gebeurt neem ik scherp waar. Ik zie en voel de emoties van de feestgangers. Beschouw de interacties en beoordeel het feest. Tot het moment waarop ik weer in gesprek raak.
Ik luister, lach, gebaar, praat veel, kijk vrolijk, verbaasd of geïrriteerd. Kortom, ik doe weer mee en ik transformeer terug naar deelnemer.
Bij het fotograferen zou je verwachten dat ik mij toeschouwer voel. Immers, ik observeer en onderzoek het onderwerp dat ik wil fotograferen. Maar vreemd genoeg voel ik me tijdens het fotograferen helemaal geen toeschouwer, ik voel me juist deelnemer. Een onderdeel van de natuur die ik fotografeer, in plaats van iemand die er van een afstandje naar kijkt.
In het dagelijkse leven ben ik ook een actieve deelnemer, altijd bezig in het nu en vol plannen voor de toekomst. Maar in de zomervakantie overkomt mij altijd onverwacht hetzelfde als op een feestje. Er ontstaat opeens een moment waarop ik van deelnemer verander in toeschouwer. Meestal tijdens het nietsdoen. Dan ben ik opeens in staat om van een afstandje mijn eigen leven te beschouwen. Hoe sta ik ervoor? Wat is er allemaal gebeurd en hoe zal het leven verdergaan?
Het is een moment dat ik koester. Het maakt bij mij veel emoties los en het geeft inzichten. Het voelt goed om mijn eigen leven en dat van familie even in zijn geheel te bezien. Gaan wij op dezelfde voet verder of willen wij onze levensstijl bijstellen?
Als ik achteraf als toeschouwer naar mijn foto’s kijk, ben ik soms zelf verbaasd over hoe mooi een bepaalde situatie was. Soms vraag ik mij dan af of ik niet teveel opging in het fotomoment… heb ik eigenlijk wel de tijd genomen om volop van die bijzondere situatie te genieten? Eigenlijk net zoals in het leven zelf. Ja, ik ben een enthousiaste deelnemer. Maar ik realiseer mij steeds vaker dat ik tijdens dat deelnemen aan mooie bijzondere gebeurtenissen ook zou moeten proberen er als toeschouwer intens van te genieten. Het één versterkt het ander, je gaat er veel bewuster door leven.
Herken jij dit ook? En hoe beleef jij dit? Fotografeer en leef je als deelnemer? Of meer als toeschouwer? En wat is jouw manier om die twee bij elkaar te brengen? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.
1. De eerste
Daar gaat ie dan. Mijn eerste blog. Hoe te beginnen en hoe te eindigen, vraag ik mijzelf af. Met een onverwachte ontzettend grappige kwinkslag, of met een hele indrukwekkende levensbeschouwing?
Zou er nu al iemand stoppen met lezen en … hallo is er überhaupt wel iemand die dit leest? Heb ik eigenlijk wel wat te vertellen, ben ik interessant genoeg? Durf ik dit door te zetten? Val ik op… en wil ik dat? Is mijn aanpak wel origineel genoeg en is dat eigenlijk nodig? Dit bedenk ik allemaal al schrijvend.
Daarom voelt deze aanpak van zo’n eerste blog voor mij nu heel origineel aan, maar ik vrees dat vele anderen mij hierin al zijn voorgegaan. Dat heb ik ook met fotograferen. Ik ontdekte op een dag hoe mooi het is om een prachtige rij bomen te zien spiegelen in het stille water. Hoe gaaf het is om het resultaat te zien van fotograferen in de mist. Welke mooie kleuren er verschijnen tijdens een zonsondergang in de lucht en op het water.
Maar ik verraste mijzelf het meest met de ontdekking van het blauwe uurtje. Zo bijzonder dat er op dat moment zulke mooie, vooral blauwe, kleuren te zien zijn. En dat die prachtige blauwe lucht in het schemerdonker zo goed is vast te leggen op een foto.
Op Instagram ontdekte ik dat mijn bijzondere fotografische ontdekkingen al veel eerder door heel veel anderen zijn ontdekt, waarschijnlijk ook door jou. Dat mijn super originele foto’s helemaal niet zo origineel zijn.
Gelukkig ontdekte ik ook dat ik dat eigenlijk helemaal niet vervelend vind, maar juist erg kan genieten van al die prachtige foto’s. Dat het ontdekken van een bijzonder fotomoment voor mijzelf helemaal niet origineel hoeft te zijn.
Dat ontdekken iets heel persoonlijks is. Dat voel ik met fotograferen en schrijven. Het is voor mijzelf vooral erin opgaan en genieten van het moment.
Natuurlijk hoop ik dat er op een later moment iemand geniet van mijn foto’s en op een dag glimlachend deze blog leest. En dus mij ontdekt. Dát zou voor mij nog eens een mooi moment zijn om van te genieten.
Bedankt voor dit eerste moment,
Fijne dag, Peter Haitsma
Dank je wel voor je aandacht. Een reactie en/of vraag kun je plaatsen in het reactievenster.
Vriendelijke groet,
Peter